urasnannesi Eşim polis memuru olduğu için tayin sebebiyle İstanbul’dan Ağrı’ya taşınmak zorunda kalmıştık. Taşındığımızda oğluma 7 aylık hamileydim. Buradaki şartlardan ötürü doğumumu İstanbul’da yapmaya karar verdim. 32. Haftama girince İstanbul’a gittim. Anneannemle birlikte kalıyorduk ve sezeryan doğum olacağı için günüm belliydi eşim de doğuma yakın bir zamanda gelecekti. Fakat işler planlandığı gibi olmadı maalesef. 35. Haftamda kontrole gittim ve doktorum 3 tur kordon dolandığını yakın takipte kalmamı söyledi. 3 günde bir kontrole gidiyordum ve hiçbir sıkıntı yoktu. 37. Haftamda tekrardan kontrole gittim ve 4. Kordonu da dolamak üzere olduğunu ve acilen ameliyata alınmam gerektiğini söyledi. Kontrol olarak gittiğim için hastanede tek başımaydım. Eşimi aradım o da hemen uçak bileti bulup gelmenin bir yolunu aramaya başladı. O an kendimi çok yalnız ve çaresiz hissetmiştim. İstanbul’da eşimin ve benim aile yakınlarımız vardı samimi olduklarımı ameliyata alınmadan önce çağırdım sağ olsun hepsi hemen gelmişti. Doğumdayken eşim yanımda olamadı maalesef uçaktaydı o esnada ben doğumdan çıktıktan 1 saat sonra yanımda olabilmişti. Doğum anında uyanıktım nedense hiç korkmuyordum sadece çok heyecanlıydım. Oğlum doğduğu an mosmordu ve nefes almakta çok zorlanıyordu. İşte o an gerçekten ne hissettiğimi tarif bile edemem. Ameliyathanede oksijen verildi ama oksijeni normale döndürmek için oldukça uğraştılar. Çok şükür ki süreci sağlıklı bir şekilde atlattık ama o gün gerçekten ne kadar güçlü olduğumu, bir annenin çocuğu için bütün zorluklara katlanabileceğini anladım. Annelik çok kutsal bir şey Allah bütün evlatları anne ve babalarına bağışlasın. Rabbim hiç kimsenin kucağını boş bırakmasın ve kimseye evlat acısı göstermesin. 🙏🏻