Woody 3 ay kadar sürdü bu depresyon hali( halada ara ara girmiyor deĝilim😂). Annemi, ablamı, eşimi gırtlamamak için kendimi zor tuttuĝum o kadar çok an varki. Sebeplerini yazmıyorum bile. Sonra kafamda ampülleri açan bir konuşma gecti ablamla aramızda. Kendisi yol ışığım oldu bu süreçte. Kızımın aĝlama kriziyle baş edemeyip yeteeeeerr diye baĝırmam bir oldu. Ev halkı başıma üşüşüp aman aĝlama, aman kızın korkar, aman kızın seni sevmez bak bla bla. Daha fazla aĝlamaya başladım, ablam gelip hadi kalk birazda salonda aĝla bu oda soĝuk dedi. Beni tuttuĝu gibi salona fırlattı. Aradan biraz gecti pecete getirdi, al sil burnunuda rahat aĝla dedi. Yüzüne bakıp ne yani ağlama demiyecekmisin dedim. Yoo herkes zaten aglama diyor, ben aksine aĝla rahatla diyecegim. Annelik bir ömür boyu sürecek bir yolculuk. Şu an kızını susturamaman, emzirememen,istemeden hissettiĝin duygular hicbiri senin suçun deil. Insan hissettigi seyden suclu olabilirmi. Tabiki sende aglayacaksin, beraber aglayacaksin, cozemedigin seylerde olacak. Cok normal bunlar. Iyi anne, mükemmel anne, süper anne. Bosver bunlari. Sen kizini cok seven sevgi dolu bir anne olmaya calis. Gerisi anneligin vitrini( bu vitrin kelimesini o kadar güzel anlattiki su an buraya yazamayacak kadar uzun ). Beraber sarilip aglastik. Ve sonra toparlandim. Su an kizim 18 aylik, ve her dara dustugumde kendimle yarisa girdigimi hissettigimde bu konusmayi hatirliyorum. Sadece anneyim, kizini cok seven bir anne.