Woody aslında hamileyken her şey iyiydi. Anne olmaya hazır hissediyodum kendimi. Doğumda kızımı bana gösterdiklerinde de sevinmiştim. Sonra eve geldik… kuzenimin 1 yaşındaki bebeği benim doğumumun ertesi günü vefat etti. Annem teyzemin yanında olmak zorunda kaldı. Bana başka bi kuzenim bi kaç gün destek oldu ama geceleri eşim ve ben vardık. Sürekli uyanan bi bebek, uyuyamayan ben, “Allahım ben ne yaptım?” düşünceleri, “bundan sonra asla eski sosyal hayatım olmayacak, ben bu bebeği sevmiyor muyum?, ben bakamayacağım buna, ben anne gibi hissetmiyorum, keşke ölsem” gibi düşüncelerle boğuşurken bi yandan durmadan ağlama krizlerine giriyodum🤦🏻♀️ Öyle manasız ağlıyodum sebep yok🤷🏻♀️ Sonra tüm vücudumda kaşınan döküntüler çıktı stresten halı fırçasıyla kendimi kaşımak istiyodum o derece. 2 ablam var biri o sıra memleketteydi diğeri çalışıyo. 1 haftalık lohusayken ablam bebeği bana bırak sen eşinle dışarı çık dedi (hava 0 derece falan) sahilde bi salep içtik eşimle baya bi ağladım ordada ama eve döndüğümde dinginleşmiştim. Sonra bebeğimle sürekli dışarı çıktım hava soğuk demeden. Derken gülmesi, oyun yapması gibi şeyler beni kalbimden vurdu💕 alıştık birbirimize☺️ Çok şükür depresif halim devam etmedi ama bu süreci kendim kırdım. Kalktım ,makyajımı yaptım, evin içerisinde güzel giyindim, bana iyi gelecek ne varsa yaptım. Evet anneyim ama ben de birinin küçük kızıyım sonuçta☺️ Öyle böyle derken şimdi 14 aylık çok yaramaz bi oyun arkadaşım var❤️