Çok özlüyorum. Doğum yapıp bebeğimi gördüğüm an dank etti artık hayatımın bambaşka olacağı. O gece hastanede bebek yanında yatarken , saçını bile sevmeye korkarak parmağımın ucuyla nazikçe sevdim . Ben şimdi ne yapacağım , benim hayatım artık bu bebek oldu dedim. O an benim hayatım gittim , artık bebeğimin başrolde olduğu bir hayat geldi. Hamilelikte böyle olacağını bilmiyordum , anlamamıştım, yakın çevremde yeni doğum yapan biri yoktu, bu kadar zor olacağını asla tahmin etmezdim. Üstelik ailemden uzakta büyütüyorum, eşim çok yoğun çalışıyor, eşimin ailesi var ancak onlar da sürekli bakmazlar sevmeye gelirler . Ben yapmazsam yemek yok, ben yıkamazsam giyecek çamaşı yok, ben temizlemezsem çocuk kirli, ben doyurmazsam çocuk aç … Bu sorumluluklar çok çok fazla ..