4 aydır bu durumdayım. İlk 2 ayı hatırlamak dahi istemiyorum, ölmek dışında hiçbirşey düşünmüyordum. Öyle ki birgün kriz geçirdim, annemler geldi gecenin köründe, bakırköye gittik acile, diyorum ki beni hastaneye yatırın, orada pek çok hastalarla aynı yerde kalıyorsunuz tabi ailem izin vermedi. Göğüslerimin acısı bir yandan, ben ne yaptım hayatım mahvoldu duygusu bir yandan, bebeğe haksızlık yaptım hissi başka yandan… 2 ay annem ve kayınvalidem yanımdaydı. Onlara verip verip dışarı atıyordum kendimi, o kadar uykusuzdum ama sadece evden uzaklaşmak vardı aklımda, öyle ki gece arabaya binip kimseye haber vermeden kaçmak istiyordum. Sonra artık psikolojik destek almaya karar verdim, keşke diyorum keşke daha erken gitseydim, 2 aydır devam ediyorum, psikoterapi ve ilaç alıyorum. Şuan daha iyiyim, en azından nefes alabiliyorum. Çok şükür annem yanımda, hep destek, çok bunaldığımda 1 saat kahve içip geliyorum, bebeğim artık bana gülmeye başladı ve bu his bana farklı hissettiyor. Belki yolum daha uzun bu süreçte ama artık 4 ay öncesine göre daha iyiyim, 3 ay boyunca ne ev ne kendim ne başka bişeyle ilgim yoktu, artık yemek yapabiliyorum, sevdiğim şarkıyı açıp arabada son ses dinliyorum, evet ben iyileşeceğim diyorum, önce kendim sonra bebeğim için. Ve bunları okuyan güzel anne, şuan belki çaresizsin, diptesin, nefes alamıyor, hergün ızdırap içindesin. Ama emin ol, bunları en dibine kadar yaşayan bir kardeşin sana diyor ki geçecek, alışacaksın ve eskisinden güçlü hissedeceksin. Sadece içinden çıkamıyorsan lütfen destek al 🙏