BenMathilda
Ahhhh, hiç unutmadigim ve utanctan kimseye soyleyemedigim animi da burada anlatayım madem.
1 ay geçmemiş doğum yapmamin ustunden
Annem haftasonu yasagindan once, benim tek basima ayri bir sehirde duzen kurup ise başladığım yasta olan erkek kardesim haftasonu kisitlanasindan once ekmek almadi diye evde kendini ağlayıp söylenmeye basladi. Kucagimda çocuk izliyordum oyle. Dediği se yenilir yutulur seyler değil, ucu bana da dokunuyor. Ben de “sen ne diyorsun? Evde el kadar bebek varkenbbağıra bagira cam Kapı acikkn benim evimde napiyorsun su an?” dedim ce aldığım cevap “tabi senin ne derdin olacak? Esin her dedigini yapiyor, baban da sana destek”
Ben bu cümleyi asla unutmayacağım ya
Insan evladini kıskanır mi?
Bu nasıl bi kafa?
Ben nasil depresyondan depresyona suruklenmeyeyim?
Bu arada bu cümleleri not alıyorum. Bir süre her gün bir doz okuyacagim
Çevre bu nedenlerle önemlidir, depresyon bir kara delikse, cevre sizi o kara delige itendir.
Kendi kendimizi aydınlık tutmaktan başka seçenek bize bırakmayanlar, bir başkasının ışığını döndürerek kendine ışık olabilecegini sananlar, bakın; ölmedim, yaşıyorum, toparladım. :)