Woody merhaba Woody, nasılsın? 😊
Kızım 30 aylık. Ay hesabı yapılmasından irite olanlar için 2,5 yaşında diyelim. :)
İlk doğduğu zamanlar depresyon yaşamadık açıkçası.
Annem hep yanımdaydı, çok büyük güç oldu bana. Çok rahattım, sadece kızımla ilgileniyordum. Yemek, çamaşır, ütü, ev işi düşünmüyordum.
Mükemmel geçti yani.
Ne zaman ki artık evimize geçtik, tüm sorumlulukları sırtlandım; o zaman depresyona da bodoslama bir giriş yaptım.
Uykusuzluk beni çok yıpratmıştı. Diğer arkadaşlarımla konuştuğumuzda eşleri çocuk uyutuyor oluyordu mesela, onlar dinleniyordu. Veya çocuklarına eşleri yemek yedirirken onlar farklı şeylerle meşgul oluyorlardı.
Hiç bu derece şanslı olamadım. Kızımın babası uyut desem “napıcam emziricem mi?” diyordu, yemek yedir desem “benim yedirmemi istemiyor” diyordu, dışarı çıkar desem “çocukların hepsi parkta annesiyle, bi tek ben varım erkek” diyordu. Diğer zamanlarda da bilgisayarda oluyor veya uyuyordu.
Benden çok uyuduğuna yemin edebilirim, hiç ihtiyacı olmadığı halde…
Yemek yapmaktan, evi toplamaktan nefret ettiğim; sürekli dışardan yemek söylediğim, 2 haftada 1 yardımcı hanım çağırdığım bi dönem yaşadık.
Çok zordu benim için gerçekten.
Tuvalete gitmeye vakit bulamıyordum. 5 dakika duşta dursam “neden 4 dakika sürmedi? çocuk uyanacaktı az kalsın” diyordu.
Ben, lohusalık değil de evlilik depresyonu yaşadım.
Anlatsam daha sayfalar sürer.
Uzun lafın kısası, şu an annelik hayatımda rahat diyebileceğim bi dönemdeyim. Kızım artık büyüdü, konuşarak iletişim kurabiliyoruz, her şeyimiz düzene girdi. 2 yaş sendromu atakları olmasa tadından yenmez bir süreçteyiz.😊