Eslinamom1 lohusa depresyonundan en müzdarip kişilerden biriydim. Çok çok iyi anlıyorun sizi. O kadar yoğun yaşıyordum ki, hayattan zevk alamıyordum. Çok da uzun sürdü meret. Bir gün aynaya bakıpta “galiba iyiyim ya, iyileşiyorum” dediğimde 5 buçuk aylıktım.
Çok hareketli, bol seyahatli, gezmeli, içmeli, bir gün evde oturmamacasına yaşadığım bir hayatım vardı. Böyle keskin bir dönüş beni ağır depresyona sokmuştu. Bu süreçte en destekçim eşimdi. Bir kere mutlaka dönüşümlü vardiya sistemiyle bakıyorduk bebeğe. Gece uykusu çok önemliydi, o yüzden gece ben uyuyor eşim bakıyordu, ben de gündüz. Kendime çok zaman ayırıyordum. Gün içinde sık sık eşime bırakıp, spora, koşmaya çıkıyordum. Arkadaşlarımla gmrüşemiyordum çünkü pandeminin en yoğun yaşandığı dönemlerdi. Ama tek başıma hep planlar yaptım. Aldım arabayı bir yerlere gittim, gezdim, yedim, içtim. Sahile gidip kitap okudum, kendimi kişisel bakımlara verdim vs. Yani eski hayatımda beni ne mutlu ediyorsa onları yapmaya çalıştım. Siz de sizi ne mutku edecekse onları yapmaya çalışın. Kendinizd kişisel zaman ayırın. Bebekten uzaklaşmak, beyninizi, düşüncelerinizi sakinleştirmek çok iyi gelecek. En baş destekçiniz eşiniz. Duygusal olarak ona sarılın.
Ve en önemlisi bir gün geçecek, bunu hatırlatın kendinize hep. Zaman içindeyken hiç geçmiyor ama aslında çok çabuk akıyor. Bir gün eski benliğinize döneceksiniz merak etmeyin.