Merhaba annelerim
Nerden başlasam bilemiyorum. Kelimeler boğazımda düğüm olmuş cıkmıyor sanki. Ben özel çocuğa sahip bir anneyim. Oğlum 22 aylık otizm spektrum bozukluğuna sahip. Teşhis yeni koyuldu ama ben içten içe farkındaydım durumun. Oglumdaki farklılıkları hep hissediyordum icim icimi yiyordu ama asla konduramıyordum. Kim evladına kötüyü, hastalığı, ölümü, zorluğu,sıkıntıyı yakıştırır ki.. Ben de yakıştıramadım üstelik bir öğretmen(!) olmama rağmen. Ama bugün kabullendim sen istemesen de hayat sana kabul ettiriyor gercekleri. Bugün oğlumla lunaparka gittik. Lunapark çocukların sevinç cığlıkları atarak koşa koşa gittiği annelerin cocuklarını asla çıkartamadığı yer.. Peki benim oğlum ne yaptı o da cıglıklar atti ama sevinçten degil korkudan. Ben sosyal ortama alışsın cocuklarla aynı ortamı paylaşsın isterken koşarak kucagıma atlayışını, basını gögsüme koyup cırpınışlarını, eliyle kulaklarına vurmasını ve daha kötüsü kucağımda kuş gibi titreyişini unutamıyorum. Gözlerindeki korkuyu, endişeyi silemiyorum zihnimden. Beynimden vurulmuşa döndüm gözlerimden yaşlar aktı 2-3 dakika sonra kendimi unutup hemen sarılıp dışarıya koştum oğlumla sakinlestirdim öptüm kucakladım. Çocuk sarkıları söyleye söyleye eve geldim ağlayarak. Sarıldım uyuttum simdi melek gibi yatıyor yatağında. Yaşadığım hayal kırıklığının, duyguların tarifi yok ama pes etmiyorum oğlumla birlikte mücadele edicez. Otizm bize bir engel olmayacak. Yeni bir yolculuk bizi bekliyor biliyorum çok zor, çok yorucu, bazen hüzün bazen sevinçli ama bu yolda beraberiz oğlumla asla elini bırakmayacağım. Şu an ağlayarak yazıyorum belki şacmalamış karısık yazmıs olabilirim. Icimi dokmek istedim.