Yurtdışında gayet 18. Aydan itibaren devlet destekli kreşler, dil kursları, yüzme, jimnastik her türlü eğitim alıyorlar ülkemizde ise bu çok çok yetersiz bir de anneliği öyle ulvi görüyorlar ki kreşe verince bakıcıya bırakınca tüü kaka oluyor annelik eşittir annenin kendini unutması sayılıyor, annelikten önce insan olduğumuzu unutuyoruz, kızım 26 aylıkken kreşe başladı ve ben çalışmıyorum bunu da özellikle belirtiyorum ki herkes üzerime geliyor çünkü kızımı kreşe verdiğim için kızımla 26 ay tek başıma zaman geçirdim eşim şehir dışında çalışıyor ayda bir kez eve geliyor ne kızıma ne bana bir faydası yok onun, darlandım bunaldım 5 dk tutun da bir duşa gireyim diyebileceğim kimsem olmadı 26 aylıktı çişini de öğrenmişti konuştum kreşle haftada 3 yarım gün başladık biz, 4,5 ay o şekilde devam etti bağlanmada da sorun yaşamadık e zaten öğlen 1 de alıyorum yemek yedirip uyutuyorum haftada 3 gun de olsa duşa girebildiğim arkadaşlarımla görüşmek için randevu ayarlayabildiğim marketimi pazarımı gördüğüm çöpümü atabileceğim zaman yaratmış oldum kendime, şimdi yaz tatili 1,5 aydır evde bizde şehir dışı falan derken ancak eve geldik eylülde 5 yarım gün olarak devam edecek uykusu da yemesi de düzene giriyor sosyalleşiyorlar kendi yapmaya çalışıyor her şeyi, kızım şimdi 32 aylık ama öyle kıpır kıpır fıkır fıkır bir çocuk kaynıyor içi sanki böyle yerinde duramıyor zaptedemiyorum, her gun evde olmasını verimli görmüyorum, okuldayken daha verimli geçtiğine inanıyorum günlerimizin