Kendimi bir türlü affedemiyorum.
Doğruya doğru bebeğimin çok üzerine titreyen bir anneyim. Eşim ve annem illallah etti artık. Sakınan göze çöp batar demeyin. Ben böyleyim. Hele de bu olaydan sonra…
Bebeğim 5 ay 25 günlük. Dün sabaha karşı uyandı. Ben 1-2 saat ancak uyumuşumdur. Aldım emzirdim. Doymamış gibiydi. Karyolasının içine yastıkla yarı oturur pozisyonda(reflüsü var) bıraktım mama hazırlamaya gittim. Odada tekim. O nedenle sürekli gidip gelip kontrol ediyorum. (Sıcak su falan kucağımda bebekle olmuyor kaç defa yaktım kendimi). Mamayı hazırladım geldim yavaş yavaş kaymış. Doğrulmaya çalışıyor. Aldım dikleştirdim arkasını yastıkla. Sıcak mamayı soğuk suya koyup geri geleceğim. Mutfağa vardım mamayı koydum inceden mızmızlanma sesi geldi. Koştum hemen. Devrilmiş. Yatak korumalarının birleştiği yerde Ahşap parmaklığa kafası gömülmüş. Bir kaldırdım ki kafası önden arkaya göçük. Bildiğimiz içine göçmüş. Başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Resim çekeyim dedim çok hareketli durmuyor. Ağlamadı ki pek ağlamayan bir bebek. Ama benim heralde bir 5 sene gitti ömrümden. Sürtünmeden kafa derisi de kalkmış. Benzer durum başına gelen var mı ? O kadar göçmesi normal mi ?
Çökük bir süre sonra geçti. Uzun uyutmadım. 24 saat gözlemledim. Fışkırır kusma vs. yok çok şükür. Ama kendimi affedemiyorum. Eşim diyor ki insan uykusuz olunca kafası çalışmıyor. Aynen öyle oldu.