gunduzgullcan 50 günlük bebeğim var.Senin olayını ben yaşadım. En sonunda patladım.gelen giden herkes ve kaynanam “kucağa alıştırma, sallamaya alıştırma,sürekli memeye alıştırma, zıkkıma alışma sokkuma alışma onu yapma bunu yapma”
Dedim hepiniz gelip gidiyorsunuz.Bu çocuğun anası benim. Doğsun sağlıkla diye aylarca erken riskinden evde yatan ben.Kılına bir şey olsa hepinizden çok üzülcek ben. Bana ihtiyacı var.Siz biblo gibi “emzir sar uyut kenarda yatsın” şeklinde büyütmüşsünüz. Ben bildiğim gibi büyütcem.Yeterin artık.
Valla daha başka neler dedim bilmiyorum.O gün bugündür kafam rahat.
Tamam gelinsin, eşinin anası kayınvaliden, çocuğunun babannesi. Eyvallah. Büyükler başımızın üstüne. Saygıda kusur etmek istemeyebilirsin doğrudur. Ancak anasın sen. O senin bebeğin.
Şurda kaç sene kucağa gelebilcek? 2-3-4 ? Hadi 5 olsun. Sonra zaten sarılmak istemicek utancsk büyücek bir sürü şeyler.
İnatçı ve kararlı ol.Ben eşimle bile konuştum. Ben doğurmuşum bizim olmuş. Annelerimiz ananeliğini babanneliğine sığınıp, sanki onlarınmış gibi davranmasınlar dedim.
Daha bugün akşam, kaynanam severken “ah seni içime soksam bize götürsem, süt yok ki boş memede durmazsın da kuzum” diye oğluma konuştu. Eşimde var, öyle bakakaldı. Ben direk dedim, Ne münasebet anne? Ne demek boş memem, ne demek götürmek? Ben bırakıcak mıyım bakalım? “ ay kızım şakasına” filan dedi ama “ öyle şaka olmaz çok çirkin iğrenç” dedim.
Kendisini çok severim ama düşüncesizliğin densizliğin alemi yok. Benim kendi annem niye götürem meme verem demiyor?
Tavrını belli et, konuş, izin verme.