Hepimizin duyguları ortak.öncelikle çok şükür iyiki var yaka iğnem. Anne olmayı, oğluşumu seviyorum ama kadın olan, birey olan beni çok özlüyorum. Her gün şikayet ettiğim iş yerimi, hep aynı yerlere gidiyoruz diye gittiğmiz yerleri en çok da eşimle gittiğimiz kampları,ansızın çıktığımız o yolları kaybolmalarımızı çok çok özlüyorum. Ki ben hamileliğimde son güne kadar çalışıp son haftasında bile uzun yollara çadır kamplarına, giden biriyken şimdi evde senin nasıl geçiyor sorusuna cevabımın oğlana bakıyorum işte demek öyle tuhaf ki.kadın bir olmalı öyle süsten püsten değil her yerde annesi diye çağrılmamayı özlüyorum mesela . İş yerim evimin karşısında ve her sabah pencereden bakıp ne kadar sevmesemde nasıl özledim diyorum.ben hiç bu kadar evde olmadımki .çok şükür biliyorum yine olacak bir gün. Yeni bir formda farklı bir tat da ama aynadaki kendimi annelikte pek sevemedim . Alışamadım bir türlü ona. Uzun ve iç dökmeli oldu kusura bakmayın