Anneliğe hemen alışabildiniz mi ?

serendipity16 · 2024-06-25T15:42:53+00:00

Merhaba ben 42 günlük taze anneyim evet hala lohusalık devam ediyor zaten bu düşünceler için çok erken biliyorum ama ben sanırım lohusa depresyonunu baya ağı...

semasyy

serendipity16 ayy okadar duygulandım ki kendimi gördüm resmen. Tek fark ben okdar gezip dolaşamadım keşke biraz daha bekleseydim böyle olmazdı diyordum oluyormuş çünkü bu sefer gezmelere alışıyor insan. Ben de anne olmalıymışım diyemiyorum ilk 20 gün deliriyorum sandım depresyona girdim sürekli ağlıyodum ben naptım neden yaptım eşime bakıp ağlama kendime bakıp ağlama e bide gazlı bebek 4 ay gaz çektik dışarı çıkmak istiyorum ağlıyo deliriyorum ay çok kötüydü evde tek kalmak boğuluyomuş hissi veriyodu şükür çıktım o kafadan 4 ay bitsin bitsin dedim bitti alerjisi çıktı o hepten perişan etti beni şuan 6 aylık ek gıdaya geçtik ona hergün bişeyler hazırla üç gün kuralıyla ver yedir oyna tv izletme izleme vs derken okadar yoruluyorum ki yorulduğumu unutuyorum ama alıştım şükür hala ara ara ben anaç bi insan değilim üç çocuk isteyen ben yok kardeş falan yook diyip duruyorum 😂 ama güzel ya çok yorucu ama güzel inşallah büyüdükçe daha da kolaylaşacak yeni doğan çok zor 😭

serendipity16

semasyy valla keşke gezseydiniz benim en büyük iyikim herhalde eşimle çoğu şeyi yaptık hatta niye daha fazla gezmedim dedin 😅 valla bebeklerin kolay dönemi yok belli ama yenidoğan herkesin baya zorlandığı kısım belli yeni hayat çoğu kişiye zor gelmiş. İşte bende hiç anaç biri değilim kendi yeğenlerim var mesela hiç öyle uzun uzun bakmamışımdır biraz sevip bırakırdım dışarı da öyle çocuk seven bi tip hiç değildim bu yüzden herhalde hemen çocuk istemedim çocuğu hep sorumluluk olarak gördüm ki öyleymişte ama tabi sevgisi her şeyin üstesinden geliyor

serendipity16

gzdeada bizim çok şükür kolik durumu yok şu anlık arada kabız oluyor tabi gaz sancısı oluyor bazen neden ağlıyor anlamıyor insan ama dediğiniz gibi her dönemi ayrı zordur. Ben Allahtan daha rahat anneyim hamileyken çok daha endişeliydim mesela şu an bebektir olur kafasındayım ama tabi ağlamalarını kesemeyince insan çok stres oluyor. Çok teşekkür ederim eminim her anne elinden geleni yapıyordur çok yorgun da olsak minikler için ayakta kalmaya çalışıyoruz. Valla ben hamileyken 2. İsterdim eşim yok derdi zor bi hamilelik geçirdim bi de şu an asla gözüm yemiyor

gzdeada

serendipity16
ben çok güzel bi hamilelik geçirdim hiç mide bulantısı olmadı toplam 7 kilo aldım dolayısıyla ağrılar zorlanmalarda olmadı.hep 2 kızım olsa diye hayal ederdim Allah birini nasip etti çok şükür.tabi önemli olan sağlıklı olmaları ama ben tek çocuğum ablam ya da kız kardeşim olsun çok isterdim sanırım o yüzden hayalim.Ama gözüm çok korktu tabi ilerde fikrim değişirmi bilmiyorum büyük konulmak istemiyorum.bi de yaş aralığı çok sık olması taraftarı değilim bana ilk çocuğa haksızlık gibi geliyor ister istemez ilgi ikiye bölünür.kızım bana yeter düşüncesi hakim olsada şu an hayırlısı bakalım😊

serendipity16

gzdeada nasip ya büyük konuşmamak lazım olunca tabi ki insan kabullenir ama bende sık olsun istemiyorum en az 4 yaş olsun istiyorum ama 29 yaşındayım o zaman da geç mi kalmış olurum ya olmazsa düşüncesi oluyor ister istemez 2. Çocukta 35 yaşında falan olursam iyice çökerim galiba 😂 tabi insan her çocukta farklı şeyler yaşıyormuş ikinci de daha tecrübeli oluruz ama yine de çok zor olur 2. Çocukları olanlara nasıl bakıyorlar ya diye bakıyorum artık 😂

girlmomm

serendipity16 ah ah o lohusa depresyonu bende yaşadım dediğiniz gibi devamlı gezip tozardım sporlar kurslar vs , benimde alışmam uzun sürdü hep ağlardım 6-7 ayda anca geçti diyebilirim şimdi 1 yaşında olacağız emin olun çok daha iyiyiz şimdi her gün kızımla geziyoruz tabiki çocuksuz hayattaki gibi değil uyku saatine vs denk getiriyorum ama o ilk zamanlarındaki gibi değil hiç birşey 🥺 geçiyor banada hep derlerdi geçmicek gibi gelirdi o günleri hatırlamak bile istemiyorum insanın elinde olmadan kaygı durum bozukluğu yaşıyor 🥹

serendipity16

girlmomm valla şu an herkes geçecek diyor inşallah bende artık adapte olurum bence de büyüdükçe daha farklı olur her şey kesinlikle yenidoğan çok zor derdini anlatamıyor ki bi de kimi yenidoğan emer uyur çok sıkıntısı olmaz benim bebek öyle değil bazen ne yapsam uyumuyor ne yapsam ağlıyor 🥲

gzdeada

serendipity16 ben de hep aynı düşüncedeyim iki çocuklu anneler nasıl bakıyo🤭ben de 28 yaşında anne oldum 33 e kadar yolu var sanırım o zamana kadar 2. yine düşünürsem düşünürüm daha da sonra zor. ilk önce psikolog olarak hazır olmam lazım nasılsa artık ne yaşayacağımı biliyorum. hazır olnazsamda düşünmem diye düşünüyorum yine aynı bunalımlara girersem Ada’ya da iyi bi anne olamam ona bunu yaşatmak hiç istemem.ilk zamanlar nasıl büyütücem dediğim bebeğim şimdi benim en iyi arkadaşım şimdide o olmasa ben başardım diyorum🥰bu karışık duyguların özeti olarak annelik=delilik bence🤣

girlmomm

serendipity16 evet kesinlikle öyle şimdi dediğim gibi uyku saati belli mama saati belli anlayabiliyorsunuz ne istediğini banada hiç geçmicek gibi gelirdi ağlardım sürekli hayatım bitti benim artık derdim şimdi 1 hafta sonra 1 yaşında geçiyormuş yine illaki zorlayıcı yorucu günler oluyor ama ilk zamanki gibi değil🙏😍

Elifelifelif

serendipity16 yalnız değilsiniz 🥹 bebeğim doğduğunda ben de depresyona girmiştim. O çok güzeldi fakat ben yapamıyor gibiydim. Gazı olmasın diye bazı yiyeceklerden vazgeçtiğimde bile hayatımdaki bu değişim beni mahvetmişti. Ne yapacağım nasıl olacak kendimi kaybetmiştim resmen. Sosyal medyadaki iyi anne rollerini gördükçe daha da üzülüyordum. o duyguya ulaşamayacağımı hissettim hep. Eşimle de çok fazla tartışma yaşadık, bu süreçte bana ağır sözler söyledi daha da kötüye gitti bunalımım. Benim sağlıklı düşünemediğimi farketmiyordu. 4 ay falan adaptasyon sorunu yaşadım. Çalışmaya başladığımda yavaş yavaş kendimi toparlamaya başladım. Tekrar kendimi hatırladım. Şuan bebeğim 15 aylık oldu ve o mükemmel his şükürler olsun ki sonradan beni de buldu. O dönem ben depresyondaymışım sonradan farkettim. Kendinize asla kızmayın bence hamile olduğumuzu öğrendiğimiz gibi gelmiyor bu his. Ve inanın gece deliksiz uyunmaya da başlıyor bir noktadan sonra 🥹 her fırsatta kendiniz için bir şeyler yapmaya çalışın bebeğiniz uyanıkken beraber müzik dinleyin kucağınıza alıp dans edin. Size gülümsemeye başladığında içinizde çiçekler açmaya başlayacak. Yalnız değilsiniz.. Kendinizi tekrar bulacaksınız, sadece biraz zamana ihtiyaç var.
Ben hayatım artık bitti sanmıştım , duş tuvalet kapı dışarı çıkmak yok olmuştu sanki birden. Eşim bol bol dışarı çıkarmaya çalıştı bizi, eve geldiğinde biraz dinlen uyu dedi. Uykusuzluktan kafamı toplayamazdım.
Yani anlayacağınız ben bebeğimi çok sevdim ama anneliği sevmemiştim çok uzun bir süre. Bunu kolay kolay itiraf edemiyor kimse. Annelik zamanla yüklenecek size bol şans diliyorum. 🌸🌸

serendipity16

Elifelifelif Çok teşekkür ederim iyi geldiniz yalnız olmadığımı bilmek bile insana iyi geliyor aslında. Evet bazen müzik falan açıyorum beraber dans ediyoruz duş aldırırken müzik açıyorum onunla konuşuyorum ya da sohbet ediyorum o zamanlar iyi geliyor ama çaresizce ağladığı zaman susturamayınca özellikle uykusuzluk dediğim gibi en basit şeyleri bile yapamamak insanı bayağı dibe götürüyor ama bir nebze dile getirmek bile bana iyi hissettirdi biliyorum her şeyin bir zamanı var. Sağ olsun eşimde genelde hep dışarı çıkarıyor ama dediğim gibi şu an gezmekten bile çok keyif alamıyorum çünkü sadece yine bebeğe odaklanıyoruz inşallah zamanla geçer alışırım

kanalize

Elifelifelif çok güzel anlatmışsınız evladımı tabiki seviyorum ama anneliğin bana yüklediği sorumlulukları beni dönüştürdüğü kişiyi sevmiyorum sevemeyeceğim de sanırım😢 inşallah bizde geçti şükürler olsun deriz

biraslananasi

serendipity16 annelik bir anda yüklenen insanı sevgi yumağına çeviren bir duygu sanırdım bende ama öyle olmadi ilk 3 ay ağlama krizleri depresyon uykusuzluk ve karamsarlıkla geçti. Bebeğimi seviyordum tabi ama kendimi anne gibi hissedemiyordum. Büyüdükçe her şey daha kolay ve keyifli olmaya başladı en zor dönem yenidoğan dönemiymis onu anladım. O yüzden sorun sizde değil üzülmeyin geçici şeyler bunlar. Eski hayatınız gibi olmuyor asla ama bu kötü anlamda değil. Yepyeni bir düzen farklı duygular geliyor. Kendinizi baştan tanıyorsunuz sanki hiç bilmediğiniz özellikler yüklenmeye başlıyor. Ben şu an çok keyif alıyorum bebeğimle geçen her günden. Dışarıya çıkmak istemezdim korkardım ilk zamanlar hep tedirgindim şimdi eve giresimiz gelmiyor. Büyüdükçe atak diş sancısı falan her şey daha zor diyenlere aldırmayın bence alakası yok yeni doğduğu zaman zorlandığım kadar hiç zorlanmıyorum en azından artık derdini anlayabiliyorum. Birde şöyle bir şey duydum bence çok mantıklı asıl zor olan şey bebek değil annelik rolüne alışmak ve öğrenmek. Öğrendikçe zorluğu azalıyor

serendipity16

biraslananasi Çok doğru demişsiniz yani ben de hamileyken böyle çok yoğun duygular yaşayacağımı düşünüyordum ama şu an sorumluluklardan depresyondan çocuğa ne kadar sevgi verebiliyorum diye düşünüyorum daha diğer dönemleri görmedim ama bence de yeni doğan dönemi gerçekten zor sonuçta yeni bir hayata ikimizde adapte olmaya çalışıyoruz birbirimizi anlamıyoruz özellikle yeni şeylere kolay adapte olamayan insanlar için bence çok zor inşallah ben de sizin gibi büyüdükçe daha çok severim alışırım

serendipity16

gzdeada kesinlikle artık insan ikinci çocukta daha bilinçli olur Allah vakti saatinde doğru zamanda nasip etsin inşallah ama bir süre nasip etmesin lütfen 😂 kesinlikle annelik delilik

traineemom

serendipity16 annelikte 4. Senemden yazıyorum. Bende lohusa depresyonunu çok ağır geçirenlerdenim öyle ki psikolojik destek aldım. Tam 2 sene sürdü. Uzatılmış annelik depresyonu bazı uzmanlara göre 4 sene bile sürebiliyormuş. Sürekli ağlardım. Hayatım bitti derdim. Ama şimdi çocuk büyüdü ve bize uyuyor. Çocuk bu tabiki bir şey için ağladığı oluyor ama en azından artık konuşarak çözebiliyoruz bizi anlıyor. Ee artık daha bağımsız bez alma, mama yada meme verme derdi yok, kendi kendine giyinip soyunuyor, derdini ağlamadan anlatabiliyor. Artık kendime de ona da zaman ayırabiliyorum. Gezmeye de gidiyoruz hatta en sevdiğimiz şey anne kız günü yapmak kafe de tatlı yemek. Kısaca güzel anne her şey geçiyor, onunla yaşamaya alışıyorsun ve bi bakmışsın hayatının merkezi o olmuş. Anı yaşamaya bak çok değil 4 yaşlarına geldiğinde bebeklik hallerini özlediğin için kendini “ne olur çok hızlı büyüme” diye ağlarken bulabilirsin 🫶🏼

serendipity16

traineemom Çok geçmiş olsun size de tabi ki büyüdükçe bir şeyleri daha çok paylaştıkça insan daha çok benimser ben de öyle olacağını tahmin ediyorum özellikle çevremden gördüğüm de bu 3 4 yaşlarına gelince daha rahat ettik diyorlar beraber daha çok vakit geçirebiliyorsun ama işte adapte sorunu gerçekten sıkıntı oluyor eminim ben de bu hallerini Özleyeceğim çünkü rahatça göğsüne yatırıp uyutmak bile belli bir yaştan sonra hiç mümkün olmuyor belki de şu an şikayet ettiğim şeyleri de Özleyeceğim bilmiyorum

Sedsedsed

serendipity16 suan o kadar yeni annesiniz ki bunların hepsi cok normal. İlerleyen zamanlarda bebişinizi de dahil ederek daha aktif olursunuz hayatta.(tabiki cocuksuz sorumluluksuz kısma asla benzemiyor ama böylesi de cok keyiflli) biraz yön değiştirmeniz lazım sanki. Mesela tuvalete gitmek kendine zaman ayıramamak bir iki lokma birseyler yemek bunlar size özel seyler değil evet biraz lüks geliyor ama o minnacık kalbin de size cok ihtiyacı var tek bildiği koku sizin kokunuz,sizin sıcaklığınızdan baska yerde korkuyor düşünsenize minnacık ya daha🥹şimdi bazı seyleri sorun olarak görmektense onlarında iyi taraflarını gösterin kendinize eğlenmeye calısın.Nasıl bakarsanız öyle görürsünüz sorun derseniz herseye hersey gercekten sorun oluyor,ve bir süre sonra mutsuz oluyorsunuz..Bence bebeğinizle ten tene teması cok sık yapın ve onun sadece size muhtac olduğunu düsünün o anda. Ve duşa da birlikte girin kucağınızda kalsın dusta bir süre(bu sütün fazla olmasını sağlıyor oksitosin hormonu üretiliyor)Evde her köseye tatlı tuzlu atıstırmalıklar koyun bir öğün yapana kadar sizi tutar. Evin içinde kanguru sling tarzı birsey kullanabilirsiniz işleri kolaylastırıyor bu arada..
Ve bence annelik sefkati lohusa depresyonunu döver:)))

serendipity16

Sedsedsed evet doğru diyorsunuz aslında kötü düşünce kötü düşünceleri çekiyor sürekli depresif mood da olmak istemiyorum çünkü gerçekten böyle bir insan değildim ben yani özellikle evimde eşimle kendi hayatımızda olmayı çok seviyordum ama dediğim gibi bir anda sanırım düzenimiz bozulduğu için bana çok zor gelmeye başladı keyif aldığım şeyleri bile yapamamak zorladı işte yavaş yavaş ben de onun hayata adapte olmaya çalışıyorum. Eşim bazen ana kucağına koyuyor uyutmak için ama ona rağmen mesela ağlıyor diyorum onun bana ihtiyacı var benim kokuma ihtiyacı var çoğu zaman göğsüme yatırıp uyutuyorum o şekilde hemen uyuyor tabii ki küçük bir canlının bana muhtaç olma fikri insana duygusal hissettiriyor ama sürekli beraber olunca da işte hiçbir şey yapılmıyor bu dengeyi tuttura bilsem hayatım kolaylaşacak da daha zamanı var belli ki. Sling aldım inşallah kullanabilirim bende daha rahat ederim diye düşündüm

Blueberry0

kevserhmz sen ne düşünüyorsun😂

kevserhmz

Blueberry0 ya şöyle ben belirttim çocuk istemyorum diye hani 1 sene sonra istiyorum ama dedim kendiside tutamadı yaptı yani tabi ilk gebeliğim ne kadar tecrübeli olabilirim ki ben bu cinsel konulardan baya bayyaa uzak biriydim kimseden de detaylı bilgiler almadım oluverdi kısacası alışabildimmi şöyle çok zor kabullendim çocugum doğdu ağlıyorum istemiyodum şuan elimde benimmisin sen filan 1 günlük bebekle konusuyorum😂 depresyondan yeni çıktım çok zordu ya herkesten uzak kalmak istedim ama bu mümkün değil tabi kaynanamla aynı binadayız ne kadar uzak kalabiliriz ki 🙄

DevosMom

serendipity16 Çocuk istemiyorduk bir süre , korunurken hamile kaldım. Özellikle eşim çabuk adapte olamadı gebelik döneminde ben de zamanla adapte olabildim. Çok fazla düşünüp, kurdum hayatım bitti, evliliğimiz bitti vs diye. Ama doğdu, doğunca herşey değişti. Evet öncelikli olarak hayatımızın merkez noktasında oğlumuz var fakat eşimle birbirimizi ihmal etmiyoruz. Şuan lohusa oluşun da bu durumu tetikliyor sende ama zamanla geçecek. Hiç lohusa depresyonu yaşamadım açıkçası gerçekten doğar doğmaz adapte olabildim bazen zorlanıyorum ama alıştım artık. Gezmeyi çok severim şuan bebeğimle de geziyorum sürekli. Dışarıda ağlamasına falan da zamanla alışacaksın, herşey geçecek lütfen üzme kendini. Bol bol evladınla vakit geçir, kendine zaman ayır. Ben her gün oğlumu da alıp kahve içmeye çıkardım. Kangurusuna koyardım genellikle daha rahat ederdim. 5 ayşık bebeğim ben de ağlıyorum bazen hala insan bir yerde dayanamayabiliyor.
Bebeğine adapte olabilmek için onunla güzel zaman geçirmeyi dene. Günlük kitap oku mesela, şarkı söyle, varsa kangurusu koy aç müziği dans et. Herşey geçecek merak etme 🥰

serendipity16

DevosMom İşte bende de tam tersi oldu bizim isteyerek oldu hatta biraz uzun da sürdü düşük falan yaşamıştım bu olunca çok mutlu oldum hamilelikte mesela çok mutluydum ayrıca endişeliydim sürekli doktora giderdim özlerdim görmek isterdim yani böyle doğar doğmaz aşırı bir sevgi olacağını falan düşünürdüm ama maalesef tam tersi oldu eski hayatımı özler oldum rahat olamayışım. birkaç aya ne olur bilmiyorum ama şu anda biraz daha iyi durumdayım aslında ilk haftalarda çok daha kötüydüm benim çarşıya falan inmem için otobüse binmem lazım o yüzden daha tek başıma pek cesaret edemedim bebek arabasıyla falan da zor oluyor illa birinin yardım etmesi gerekiyor ama zamanla bunuda aşarım diye düşünüyorum çünkü evde durdukça insana daha çok bunaltı geliyor

Busex

serendipity16 vallahi ne yalan söyleyim 1 buçuk yaşında oğlum onu çok sevıyorum ama eski hayatımı hala daha çok istiyorum. 5 senedir evliyim çokta gezdik ama keşke daha sonra doğursaydım daha hazır değildim öyle hissediyorum. 25 yaşındayım ama Eski. Hayatımı çok özlüyorum. Olan kadınlara oluyor. Babalara Hava hala hoş

serendipity16

Busex sanırım uzun süre evli olup sonradan çocuk yapanlar da bu daha zor oluyor çünkü evlilikte çok şey yaşamış oluyoruz geziyoruz tozuyoruz rahat oluyoruz birden bunlar değişince insana zor geliyor diğer türlü hemen evlenip çocuk yapanlar sanırım daha kolay adapte oluyor zaten yeni bir hayata başka biri daha ekleniyor ama bizde bir süre evde başka birinin olma düşüncesi bile tuhaf gelmişti çünkü ailelerden falan da uzağız öyle evimize çok gelen giden olmaz. açıkçası benim yaş sınırım olmasaydı ben biraz daha beklerdim ama yaşım geçer sonradan olmaz zorlanırım diye istedim eşim de zaten benim kafamda ama bu konuda eşimin de hakkını yiyemem sağ olsun o da bana çok yardım eder hatta ona da zor geliyor benim kadar ağır yaşamasa da çoğu zaman yorgun argın işten gelip banada yardım ediyor ki hamileliği boyunca da hep yardım etti

ozr42

serendipity16 başlarda bende senin gibiydim sessiz sakin bi hayatım vardı . Bi anda sorumluluk yüklendi bende çok ağladım . Eski hayatımı özlediğim günler çok oldu. Uzanmayı bile özlemiştim. Bebeğim 5 ay 11 günlük . İlk 2 ay bide çok ağlıyodu. 4. Aydan sonra rahatladık . Bebeğin gülücükler atmaya başladığında sesler çıkardığında daha çok hoşuna gidecek. Evet bende daha yolun başındayım ama 5. Ay içerinsinde ilk 2 ay kafasında değilim . Artık bebeğinizin huyunu suyunu öğreniyosunuz. Artık onunla yaşama alışıyosunuz yavaştan . Bende diyodum nasıl hemen bu kadar kabullenebiliyor insanlar . Hep sosyal medya yalanı . Kendinizi suçlamayık lohusalıktan kaynaklı. Emin olun sizin gibi bir çok anne var.

serendipity16

ozr42 evet gerçekten yatıp uzanmak bile insana lüks geliyor mesela bebeğim uyuduğu zaman diyorum yat uzan ama işler beni bekliyor yemek yapılacak en basitinden hemen bir banyoya gireyim diyorum yemek yiyeyim diyorum yani yatıp dinlenmeye bile pek fırsatım kalmıyor. Zaten ilk zamanlar eminim çok daha zordur şu an bile biraz daha gülmeye bana daha uzun bakmaya başladı öyle olunca içime sokasım geliyor ama tabi durmayan ağlama krizleri olunca da ne yapacağını bilemiyor insan aslında bebek uslu sakin olsa insan biraz daha adapte olur ama durmayan bebekle daha da zor oluyor.

mooomm01

serendipity16 kesinlikle çok zorlayıcı bir süreç ama insan alışıyor zamanla :)

papatya__

serendipity16 😍😭çok güçlü sabırlı ve güzel annesinin💕

meltemuysal

serendipity16 bursadayız suan

« Önceki Sayfa Sonraki Sayfa »