serendipity16 ben hemen alisamadim. Bebegim dogar dogmaz filmlerdeki ya da sosyal medyadaki gibi annelik otomatik olarak yuklenmedi. Ilk baslarda yabancilik cektim. Cok agladim. Destek olan kimse de pek yoktu. Sosyal medyada herkes cok mutlu, herkes dogar dogmaz super anne, kimse lohusalik yasamiyor, kimse depresyona girmiyormus gibi takiliyor. Bu da yeni anne olacak insanlar uzerinde bir beklenti yaratiyor tabii. Ilk 2-3 hafta cok zordu. Ne zaman tam anlamiyla bebegimle bag kurdum soyleyeyim:
Benim gibi sureclerden gecmis arkadaslarimla konusarak, bu durumun gecici oldugunu kendime surekli hatirlatarak. Bol bol esim ve oglumla sosyallesmek icin planlar yaparak. Gece uyanmalari zorluyordu beni 2 saatte bir uyanmak. O anlarda kendime hep sunu hatirlattim: “Su an benim gibi bu saatte uyanan binlerce anne var dunyada, herkes bebeginin bakimini yapiyor.” Balkona ciktim sabah olmak uzereydi. Bir de ne goreyim karsidaki komsumuz da okula gidecek ogluna kahvalti hazirlamak icin uyanmisti. O zaman anneligin hic bitmeyen bir mesai oldugunu anladim, kabullendim. Bebegim cok sukur cok uyumlu sakin bir bebek cikti allahtan. Henuz 4 aylik ama biz 1.5 aylikti ilk tatilimize ciktigimizda. Surekli gezdik,arkadaslarimizla planlar yaptik. Sonra bir baktim anneligin keyifli yanlarini gormeye basladim.