ArvenMom Almanya’ya gitmek için hairlik yapıyoruz. Maddi olarak hazırlık tamam. Eşimin işi uzerinden gideceğiz, orada çalışması için denkliğinj falan aldık. Dil öğreniyoruz şuan.
Benim burada eşim ve çocuklarımdan başka bir ailem yok, geride bırakacağım biri kalmıyor. Gitmek istiyorum. Çünkü büyükşehir de yaşıyorum, ulaşım he ryer birbirine çok uzak bir yere gitmek desen en az 1 saat gözden çıkartmak gerek. Oturduğum semtte çocuk için adam akıllı bir şey yok.
Oldukça fazla mülteci var mahallede. Yani biz bu evi satın aldığımız da maahhale iyiydi. Ama şimdi çok fazla Suriyeli,arapça konuşanlar falan var.
Bir o kadar olayları bitmek bilmiyor.
Arka sokaktaki parka çocuklarımi alıp çıkamıyorum, çünkü parkta ipsiz sapsız saçma sapan adamlar var. Ancak babasıyla gidiyorlar. Ülkemde bu kadar sıkılmış, ikinci plana atılmış olmak, her an başına bir şey gelecek getiren kayıtlı mi değil mi belirsizliği..
Ülkemi o kadar çok seviyorum ki. O kadar çok seviyorum ki, anlatamam.
Ama ben çocuklarıma da bir gelecek, iyi bir eğitim, meslek garantisi borçluyum.
Ömürlerini bir araba almaya harcamamaları için,
İşsizlik psikolojisine girmemeleri için,
İşci de olsa, memur da olsa hakkını alabilmesi için,
Temel gıdaların da, temel ihtiyaclarin da lüks algılanmadığı bir ülkede yaşatmak istiyorum.
Tüm zorluklarıyla karar verdik. Önümüzde ki yaz, Almanya’ya taşınmak hedefimiz.
Ben sakin,huzurlu bir hayat istiyorum. Eşimle ölçtük tarttık,nkendimiz için de çocuklar içinde her şeyi artı olmasıyla göç işlemlerini başlattık.
Güzel ülkemin bu hale gelişine çok üzülüyorum, bir on sene sonrasını da düşünmek istemiyorum.