amines bnde smdi yazinizi okuyunca uzuldum. O benim bebegim cokta isteyerek yaptik. Ama.sevemiyorum bile aglamasindan. Hep diyorum elalem ne guzel bebekleriyle gezip tozuyor biz evden cikamiyoruz nas bu cocuk diye söylenirken buluyorum kendimi istemedende olsa.. oysaki oda istemezdi böyle olmak acı cekip aglamak. Ama bir gun degil iki gün degil 2 ayı geckin suredir surekli aglayan bi cocuk ve zamani belli degil ne kadar surecek belirsiz insan sakin sabirli olamiyor bi sure snra tahammul falan kalmiyor 2 cocuk olunca bide ekstra zor. Ama oda bana muhtac bnden baskasi da ona bakmak istemiyor keşke cok daha sakin cok daha sabirlı olabilsem ona karsi. Elimde degil cok uzuluyorum cok pişman oluyorum snra ama her ağlama krizinde butun vucudum uyuşuyo sanki artik tahammulsuzlukten. Kendi annem bile yardima gelmiyor başim tutuyor benim ağlama sesine diyor nasil cocuk bu böyle, bn hic böyle bi cocuk gormedim diyor. Daha da fazla uzulup geriliyorum