Anlattığım süreç 1 ay devam etti çocuk üşür dedim evden çıkmadım hayatı kendime zehir ettim 1 ayın sonunda tıpkı senin gibi artık boğuluyorum işin içinden çıkamıyorum çözüm arıyorum bulamıyorum dürekli boşluktaydım hayatı sorgulyyordum yaşam bundan ibaret bu artık hep böyle olacak sonra ölecez ne için yaşıyoruz amaç yok keşke çocuğu erteleseydim biraz hayatımı yaşa saydım vs vs sürekli sorguluyordum sonra dedim ki bu böyle gitmez gitmemeli ben anneyim bebim annem çok güçlü bu yavrunun annesi de benim bebim başıma birşey gelse buna ne olur her çocuk gibi bebim evladımda mutlu olsun bu arada bebeğimi çok seviyordum ama kabullenemiyordum hala