28 aylık kızım var ve doğduğundan beri hiçbirşeyi kolay olmadı. Kolikti, meme reddiydi, kucakcıydı, yemek yememekti her durumu bir sorunluydu ama hep olumlama yapardım sağlığı iyi ya diye. Hatta etraftakiler bu kıza 3 kişi lazım anca yeter derlerdi.
Buna rağmen 2 yaşına kadar öyle böyle götürdüm ama artık bazı şeyler bana çok ağır gelmeye başladı.
Hala yemek yemiyor, bez istemiyor ama tuvaletine yapmıyor ve asla uykusu yok. Günde 16 saat ayakta dursa sabah yine 7 de kalkar. Haftanın 3 günü mutlaka gece uyanır ve uyumaz.
Gün içinde bir iğne yerinden kıpırdatamam sürekli bir şunu yapalım mı bunu yapalım benle oyna, konuşuyorum yok bağrış çağrış.
Hayatımızda tv telefon vs çok nadir günde 15 dk çoğu zaman yok bile.
Doktora, pedogoğa götürdüm sorun görmediler hatta yaşıtlarının önünde davranışları vs. öyle gözlemlediler.
Kendimde gittim ama destek alın başkaları da baksın arada ama öyle bir şansım yok çünkü kimse yok ettafımızda destek olucak. Eşimi de istemiyor zaten uyurken vs.
Artık yaşamaktan gram zevk almadığımı hissediyorum, motive için alışveriş vs yapıyorum ama yok. İnsan kendi çocuğundan bıkar mı ?
Evet duysam bende derdin ne biçim anne diye ama böyle oluyomuş.
Varlığına yine bin şükür ama artık bıktım,bunaldım.
Bazen görmek dahi istemiyorum. Eski hayat enerjimi bulmam için tek bir alanım bile yok. Yaşamak bile anlamsız.
Ettaftaki düzenli uyuyan uslu duran çocukları görünce nerde hata yaptım diye kendimi sorguluyorum ama biliyorum onun karakteri bu. Ama bana dünyayı dar etti ve gerçekten bazen elimde olmadan içten içe kızıyorum.
İç döküş gibi uzun oldu kusura bakmayın, okuyanlara şimdiden teşekkürler: