Mavisbiri Ahh o kadar yalnız değilsin ki! Şu mesajları okuyunca sayende ben de ne kadar yalnız olmadığımı hissettim. Hamilelikte ruh halim genel olarak çok iyi olduğu için lohusalıkta bu kadar duygusal, ruhsal sıkıntı yaşayacağımı hiç düşünmemiştim. İnanılmaz bir duygu bozukluğu yaşıyor insan. O kadar çok ağlardım ki her şeye ama her şeye. Bebeğim ağlar ben ağlarım birisi güzel bi şey söylese ağlardım. Ben de bir de inanılmaz bir koruma içgüdüsü olmuştu. Sanki onu kaybedecekmişim gibi ona bi şey olacakmış gibi kimse dokunmasın bebeğime kimse ellemesin istiyordum. Pandemi yüzünden kimse gelip gitmesin herkes uzak olsun maskesiz evime girmesin. Hala da bu ona bir şey olacak hissi geçmiş değil 2,5 aylık şu an. Bu his bana o kadar ağır geldi ki büyük bir sorumluluk gibi anne olmaya hazır değilmişim gibi hissettim. Pişman olduğum zamanlar bile oldu oysa ne büyük hata, rabbim isteyen herkese evlat nasip etsin ne büyük nimet onlar. Göğsüm mastit olurdu canım acırdı emzirmekten nefret etmiştim hep böyle mi olacak diyip emzirmeyi bile bırakmayı düşünmüştüm kıyamıyosun ama tabi. Ve korkmuştum çocuktan sonra hayatımın eskisi gibi olmayacağını düşünürdüm o yüzden 1 aylık olmasından itibaren bebeği de alıp gezmeye gittik hiç bebeğim küçük hava soğuk demedim önlemimizi alıp çıktık kendimi toparladıktan sonra ben sezaryen olmuştum çünkü biraz uzun sürdü toparlanmam. İnsan hayattaki en büyük şansının eşi olduğunu bir kez daha o zaman anlıyor çok büyük destek oldu eşim daha kolay atlatmama yardımcı oldu bu durum. Hepsi geçiyor ama merak etme her şey çok güzel olucak.