38+4 de geldi dünyaya oğlum. Şu an 4 aylık oldu. Hastane çantam, odası, kapı süsü falan her şeyim hazırdı. Normal doğum yapmayı çok istiyordum ve kendimi hep öyle hazırlamıştım. Aylarca her gün yürüdüm pilates yaptım. Bir sabah 7 de suyumun gelmeye başlamasıyla doktorumu aradım ve hemen hastaneye gittik. 2 cm açıklık vardı. Saatler ilerledikçe suyum gelmeye devam etti ama hiç açılmam ve sancım olmadı. 13 saat hastane odamda bekledim. Açılma hala olmadı. Doktorum sezaryen doğuma almaya karar verdi. Ama ben ondan çok korkuyordum. Suni sancı bile istemedim her şey doğal olsun diye. En son suni sancıyı kabul ettim ama bebeğim onu kaldıramadı kalp atışları düşmeye başladı. Artık 15 saatin sonunda ağlayarak mecburen sezaryeni kabul ettim. Korka korka girdim ameliyathaneye. Doktorum sağolsun hep konuşa konuşa teselli ede ede bebeğimi kollarıma verdi. O ilk bana bakışı, o ilk soluğu, ilk ağlaması, elini burnuma koyup öylece annee ben geldim dermiş gibi gözüme bakmasını asla unutmam. Sonrasında kendimi çok üzdüm neden normal olamadı diye. Ama sonra oğlum dünyaya böyle gelmeyi tercih etti annesini korkusuyla yüzleştirdi ve çok şükür ki sağlıkla geldi diye teselli ettim. Ne kadar plan yaparsak yapalım doğum çok değişik bir durum. Ne olacağını asla bilemiyorsun. Yeterki anne de bebek de iyi olsun da ister normal olsun ister sezaryen. Sonrasında çok ağrım çok acım oldu. Ama bebeğimi her kucağıma aldığımda onun sevgisi beni iyileştirdi.