Benim bebeğimde 22 günlük. Burada denilen her şeyi yaşıyorum ama geçecek mi Bilmiyorum. Bebeğim 3 günlükken ağladığında eşimin babası bu çocuk çok ağlıyor, niye ağlıyor demişti. Sonra çocuk her ağladığında kimse duymasın diye kapıyı kapatır o ağlar ben ağlardım. Bakamayacağım deyip kaçmayı düşündüm ama kaçarsam nasıl sonra kızımın yüzüne bakarım deyip intihar mı etsem diye aklıma geldi. şimdi 22 günlük hâlâ bakamayacağım galiba diyorum ama evimiz daha sakin artık kendimle vakit geçirebiliyorum. Öyle saçma sapan düşüncelerim olmuyor. Ama dün görümcem geldi senin çocuk neden böyle benimki koyduğum yerde dururdu dedi. Çocuğum huysuz ve çok ağlayan bir çocuk olmamasına rağmen. Sadece sürekli emmek isteyen kucağımdan düşmeyen, başkasına gidince (muhtemelen benim kokumu alamadığı için) ağlayan bir çocuk. Ben de kopyala yapıştır bir çocuk yok, benimki de böyle dedim. Ama düşündüm acaba ben mş bakamıyorum, ben de mi bir sorun var diye. Bu forumu çok seviyorum, içim rahatlıyor. Genelin değilse bile bir kısım insanın benim yaşadıklarımı yaşadığını gördüğümde içim rahatlıyor. Çok şükür diyorum, sorun ben de değil bebeler böyle. Bu zamanların geçip düzen oluşturabildiğim zamanların gelmesini istiyorum sadece.