Toprakseyran İlk bebeğimde bu mevzuya ben de sizin gibi bakıyordum tam olarak.
2 yıl sıkalım dişimizi,anneliğe uykusuzlukta dahil diyor,uyku eğitimini popüler akımın bir parçası olarak görüyordum. Fena karşıydım:) ki oğlumun uyku problemi olmasına rağmen. Ama gel gelelim 14 aylıkken gecenin başında bir uyanıp sabah gün ağarıncaya kadar ayakta olmaya başlayınca bir şeyler yapma telaşına girdim. Çünkü gece boyu ayakta olan anne ertesi güne asla pozitif uyanamıyor ve bu bebeğine yansıyor. Daha tahammülsüz,mutsuz oluyor. Bebekte uyuyamadığı için aynı şekilde huzursuz oluyor. Tam 2 sene bu şekilde gece uyanıklık durumumuz devam etti bizim. Eşim ve ben ciddi anlamda psikolojimizi bozdu bu durum.
Çok hırpalandık.
Bir gece çaresizce ağlayarak,durup düşündüm. Evet zamanında psikolojisine zarar vermemek adına uyku eğitimine direndim,reddettim ama şimdi ne oldu sanki? Bu şekilde de oğlumu ve kendimi mutsuz etmiyor muyum? Hiç gece boyu uykusunu bir güzel almış çocuk ve anneyle,tüm geceyi ayakta geçiren anne ve çocuğun psikolojisi bir olur mu? Asla. Keşke zamanında müdahele etseymişim dedim.
Şu an 8 aylık bir bebeğim var ve o da ne gündüz ne de gece uyuyor. Desteksiz uyumasını öğreteceğim. Ama “ağlatmadan”
Velhasılkelam uykusuzluk kronikleşmiş,bebek ve annenin günlük yaşantısını olumsuz etkiliyorsa destek alınabilir. Ben uyku eğitimine değil ağlatmaya karşıyım.