Oğlum 15 aylık ve mutfakta iş yaparken veya birlikte yemek yerken televizyon açıyorum. Leo kamyona bayılıyor ve ekranda gördüğü hayvan karakterlerini sayıyor, şarkılarında dans ediyor. Bakın benim annem çalışırdı ve ben kendimi bildim bileli televizyon izledim :) Boğaziçi mezunuyum ve eğitim/sosyal hayatım hiçbir zaman televizyon izliyorum diye bozulmadı küçüklüğümden beri. Bu işin her konuda olduğu gibi insanları gereksiz korkulara yanlış streslere yönelttiğini düşünüyorum. Herşeyin aşırısı fazla evet ama o görüşünü aldığınız uzman gelip dağ olmuş bulaşıklara çamaşırlara el atayım canım demiyor :) Ya ben çocuğuma kesinlikle tv izletmiyorum diyen influencer’ların elinden telefon instagram düşmüyor, bu ne çelişki be! Bir de günümüz dünyasına bakın, anaokuluna giden yeğenim online eğitimle öğretmenine bağlanıyor, hani küçük yaşta ekranlardan uzak tutacaktık? Çocuğun ihtiyacı olan elbette ki sevgi, ilgi, şefkat, ama aktivite manyağı da yaparak çocuğunuzu Einstein yapmıyorsunuz. Çevremde var öyle bebeklikliğinden beri aman şu aktivite aman bu aktivite çocuk 7 yaşında 1 saniye aktivitesiz yaşayamıyor, oturup bir yere odaklanamıyor. Hani sadece tv yapıyordu bunu? Herşeyi ölçüsüyle yaşatmak gerekiyor çocuklara, çünkü yaşamımız böyle.