Berensemih (uzun olmuş kusura bakma lütfen) ilk 16 yaşımda kapandım, ailevi problemler yaşıyordum ve babamın gözünde kabul görmek istedim, beni eskisi gibi sever diye düşündüm, nitekim dünyalar onun oldu ama ben yanlış zamanı seçmiştim. Her şeyden önce psikolojik ve fiziksel olarak hazır değildim. Yaz sıcağında katlanamamıştım başımdaki örtüye, nefret etmek istemiyorum demiştim kendi kendime. Gizlice açıldım 1 ay sonra ve itiraf ettim bizimkilere, kabullenmekten başka seçenekleri yoktu zaten yarım yamalak kapanıyordum.. Neyse aradan 2 sene geçti üniversiteye başladım, arkadaş çevrem oluştu. 10-12 kişilik bir grup oluşturmuştuk, deist olan, feraceli olan, benim gibi metal müzik dinleyen (😂), tunik pantolonlu olan bir gruptu bizimki. Fikirlerimize saygı duyuyor ve farklılıktan hoşlanıyorduk. Benim de kalbim iyice ısınmaya başlamıştı, arkadaşlarımla mescide gidip namazımı kılmaya başladım onlarla beraber, bilmediklerimi sordum, onlar anlattı bana, bilgili kızlardı. Sonra bir gün dedim ki kendi kendime “insan bir çeşmeyi kapatınca, çatlakları da tamir etmek istiyormuş”. Kendime hedef koydum, üniversite 2.sınıftaydım o vakit, sömestr tatiline girdiğimizde kapanacağım dedim, kış vakti olmalıydı bu sefer.. Evvelki kapanma girişimimde bir hocamız açıldığımı öğrenince çok üzülmüş ve anneme “Abla ona bir pardesü alsaydınız keşke” demiş, öyle kapanınca açılmak zor olurmuş.. Ben de buna istinaden kendime kaşe kaban ve yeşil bir şal aldım. Tatil olduğunda 15 ya da 16 Ocak’tı sanırım kapandım (2015 yılı) bütünleme sınavlarıma o şekilde gittim. Arkamdan hep “gördün mü Zeynep kapanmış” fısıltılarını duydum 😊 insanların gözünde dar kot pantolon, siyah üstünde metal grupların resimleri olan tişörtler giyen, beceriksizce makyaj yapan, kolunda bütün bilekliklerini taşıyan bir kızdım 😊 şimdi feraceli takılıyorum, çok da seviyorum.. Siz de yapabilirsiniz Allah’ın izniyle, kendinize inanın yeterli, şeytan illa ki vesvese verecektir fakat bunu güzel kılan da bu zaten; içindeki şeytanla savaşıp galip gelmek..