Kızım sakin çok haşarı olmayan bir çocuktur. Yani hamilelik, doğum, bebeklik, diş çıkarma, sütten/bezden kesme, 2 yaş vs vs bana çıkardığı zorluk hep en minimumda olmuştur ama sadece hep bana bağlıdır🥹 şu an 34 aylık son 1 haftadır bağlılık düzeyi giderek artıyor normalde de hep pesimdedir ev içinde ama şu sıra elinden gelse kucağımda dolanacak, nereye gitsem hep arkamda ne yapsam hep yanımda şu zamna akadar asla ve asla beni tuvalet kapısında beklemeyen kız tuvalete girince oturuyor kapının önüne 10 saniyede bir anne çıkıyor musun seni bekliyorum diyor, yatağında tek uyuyan kızım artık sen de Uzan diyor ve ben uzanmadsn kesinlikle uyumuyor. Ben işimi bitirene kadar sen de biraz oyuncaklarınla oyna diyorum yok ya beni bırakırsan diyor kii hiçbir zaman öyle bir durum olmadı. Ailem, arkadaşım, komşum hiçbir şeyim yok zaten bunaliyorum bu durumdan bir de böyle daha çok boğuluyorum hiçbir yardım yok nefes alacağım ortam yok kendime ayiracagim dinlenecegim uyuyacağım bir vaktim yok.. burada sadece kvalidem var bıraksam Allah razı olsun bakar ama daha küçükken duran kızım artık son birkaç aydır maksimum 1 saatte başlıyor annem annem diye tutturmaya. Zaten keyfi olarak da bırakmıyorum hiç disarida isim olunca mecburi durumlarda falan bırakıyorum o zaman da ona anlatıyorum söylüyorum ikna ediyorum o şekilde yani ağlamalı falan değil.. ev, iş, yemek, koca bir de kızım böyle olunca gerçekten boğuldum bunaldım şu an sadece oturup ağlamak istiyorum 🥺 bu 3 yaşta var mı böyle bir durum yoksa başka bir şey bu anlayamadım…