balom Benim aşamadığım kocaman bir travmam oldu.. Hamileliğim çok güzel ve sıkıntısız geçmişti ancak ayın 11 martta bebeğimin hareketlerini hissetmedim. Doğum acile gittim, NSTde de bebeğin kalp atışları düşük çıkmayınca müşahedeye aldılar. Sonra dediler ki sizi acil sezaryene alacağız, girmeden eşimi görmek istedim ancak izin vermediler, şoka uğramış bir şekilde ağlaya ağlaya gittim. Ameliyat esnasında bebeğimin ağlama sesini duydum, sonra sesi kesildi, bana göstermeden yoğun bakıma aldılar. Başka hastaneye götürmüşler bebeğimi, 3 gün hastanede yattım, bebeğimi hiç göremedim. Hastaneden çıkar çıkmaz yanına gittik, oksijensiz kaldığı için soğutma yapılmış, ısıtma işlemi başlayacakmış. Mahvoldum o küçük bedeninin çektiklerine bakarken. 16 gece 17 gün kuvözde kaldı. Öok şükür hayata sımsıkı tutundu bebeğim. Babasıyla doğum için çok hayaller kurduk, hiçbiri gerçek olmadı. Ne kadar pembe düşünmüşüz her şeyi. Bebek kuvözdeyke çok ağladık. Çok şükür bebeğimiz şu an kucağımda ancak bunları aşamıyorum… kendimi o kadar suçladım ki. Doktorlar doğru düzgün açıklama yapmadı her şeyi araştırarak ben anlamaya çalıştım. Preeklempsi olduğunu çok sonra anladım. Her yerde herkes senin suçun olamaz asla dese de kendimi suçlamaktan hala kendimi alamıyorum. Her gün 11 martı ve hatta 10 martı düşünüp kendimi suçluyorum. Bir de 2 aydır her gün oksijensizlik nedeniyle bebeğimin başına ne gelir, Allah korusun kalıcı bir hasarı olmuş mudur diye kendimi yiye yiye bitirdim. Daha sonra Psikologa gitmek istiyorum ancak onunla da aşabileceğimi sanmıyorum 😔