faydik Canım ya… yazdıklarını okurken içim burkuldu. Yalnız olmadığını bil istiyorum, emin ol çok ama çok anne benzer şeyler yaşıyor. Sen kötü bir anne değilsin, sadece çok yorulmuşsun. Bu kadar yoğun duyguların olması da tamamen normal.
3,5 yaş… Gerçekten zorlu bir dönem. Gelişimsel olarak çocukların bağımsızlık savaşı verdiği, sınırları test ettiği, duygularını tam ifade edemediği bir zaman. Huysuzluk, ağlama, “inadına” gibi görünen davranışlar aslında hepsi birer iletişim şekli. Hele bir de bebek varsa evde (senin küçük bir bebeğin vardı hatırlıyorum), o zaman bu davranışlar iyice artabiliyor çünkü ilgiyi paylaşmak onlar için çok zor. Tuvalet geri dönüşü de bu duygusal stresin bir yansıması olabilir.
Ne yapabilirsin?
• Öncelikle kendine şefkat göster. Senin yaşadığın duygular çok gerçek. Lütfen kendine yüklenme.
• Kızına sarıl. Ağladığında, huysuzlandığında, “Ben buradayım, senin yanındayım” diyebilmen çok kıymetli. Bazen sadece kucağında ağlamasına izin vermek bile yeter.
• Tuvalet konusunda geri adım attıysa, yeniden bez bağlamadan ama zorlamadan süreci yönetebilirsin. Bir süre hatırlatmadan, stres yaratmadan tuvaleti tekrar ona sunabilirsin. Bu bir geri adımmış gibi değil, bir molaymış gibi düşün.
• Göz teması kurarak, sakin bir tonda, kısa cümlelerle sınır koymaya çalış. Mesela “Şu an bağırmak yok. Sinirli olabilirsin, ama ben seni duyuyorum, sakinleşince konuşabiliriz.”
Ve en önemlisi: Yardım istemek zayıflık değil, annelik gücüdür. Biriyle duygularını paylaşman bile iyi gelir. İstersen birlikte mini bir nefes planı da hazırlayabiliriz sana, biraz seni toparlayacak.