mathilda0
Bende kızım doğduğunda bizimkiler sadece kızım krize girdiğinde geliyordu onun dışında ilk 2-3 hafta ablamla kardeşim bizde nöbet tutuyorlardı uyuya kalmayayım diye. Sonrasında kızım 3 aylık oldu ve annemler tekirdağ tarafına taşındılar ve ozamandan beri tek bakıyorum kızıma ve bi dönem homeoffice çalışmak zorunda kaldım, sinir krizleri geçirdim çünkü çalıştığım firma alman firmasıydı ve chat bölümündeydim, 2 dk geç cevap verince laf yapıyorlardı. Millet eğtim alırken ben kızımın altını değiştiriyordum yada mamasını içirtirityordum. Kızım maksikozede malesef ki ekran başında yarım gün tek başına büyüdü. Kaç kere ben çalışırken kendi başına uydu sonra uyandı, pişmanım çalıştığım için ama bazı evliliklerde o bi dönem çok zor oluyor o döneme denk geldi çalışmak zorundaydım ve istifa da edemiyordum. Bi 5 ay sonra çıkarıldım ve ozamandan beri çalışmıyorum kızıma tek bakıyorum Elhamdulillah kimseye de ihtiyacım yok. Kimseye ihtiyacın olmayınca daha güzel oluyor çünkü evladının neyi isteyip istemediğini yada ne için ağladığını her şeyini öğreniyorsun ve o duygu çok güzeeelll bi duygu. Kızım şu an 25 aylık ve huyunu suyunu her şeyini biliyorum ve aramızdaki bağ daha da arttı. Annem diyo mesela bırak kızını git diye de ben bırakmıyorum, bakamicaklarından değil bırakmak istemiyorum çünkü bunca zorluğu tek başıma atlattım daha da yıkılmam😅 Ama iyi ki doğurmuşum kızımı, iyisiyle kötüsüyle sinir krizleriyle 25 aylık oldu Elhamdulillah Rabbim hayırlı sağlıklı uzun ömürler versin hepsine♥️