Laydaren dediğiniz gibi stres seviyem çok düşük sakin stabil hayat sürdüren insanım, hayatımda kaos yok, görümcem uzakta, bana hiçbir şekilde karışmayan ailem var, eşimin ailesi de aynı şekilde. Yılda 1 kez gelirler. İşim gücüm yerinde, maddiyat sorunum da yok, çok şükür kazanıyorum. Beni delirten koca yok, ful destek tam destek bir eşim var. Neden ben gerçekten çocuğuma bağırayım ki? İş yerindeki sorunları eve asla taşımam. Hiç kimse benim sınırlarımı geçemez, geçmeye çalışırsa hemen hatırlatırım, haddini bildiririm. 34 yaşındaki bir kadın hayatı nasıl yaşaması gerektiğini biliyor diye düşünüyorum. Bilinçi bir annelik, hamilelik, evlilik. Çocuğu geçtim, eşime bile bağırmam, bir sorun varsa sesini yükselttiğinde hemen uyarırım ses tonuna dikkat et diye, o da hemen kendine çeki düzen verir ve diyalog devam eder. Allah bize konuşma gibi lütuf vermiş, bize düşeni bunu kullanabilmek.
emirin_anasi kızım bir anda 4 yaşında doğmadı. 4 yaşa kadar yol kat ettim. Onun da her bebekte, çocukta olduğu gibi kriz anıları yaşandı, marketlerde, oyuncak dükkanlarında yaşanan krizler de oldu, tehlikeyi kavramadığı için düştüğü anıları da oldu, kaç kez koştur koştur hastaneye gittim. Ama o bir bebek, anlayamaz, ben bağırınca daha da korkar. Bana da kimse 6 yaşıma kadar sert sesi tonuyla hiçbir zaman davranmadı. İlk okula başladığımda gördüm böyle şeyleri öğretmenim tarafından. O zamana kadar annemin yada başka aile üyelerinin benimle saygısız bir şekilde davrandığını görmedim.