En çok bu dertten muzdaribim. Bu konuda onlarca kitap, makale okumuş üstüne tez yazmış biri olarak eşimi bazı şeylere ikna edemiyorum ve sürekli bana sanki ben yanlış yapıyorum, kötü bir anneyim hissiyatını yaşatıyor. Örnek vermek gerekirse 18 aylık kızım koltuğa çıkıp zıplıyor, ben"hayır, koltukta zıplanmaz, hemen aşağı iniyoruz, burası trambolin değil" diyorum ve indiriyorum. Aynı durumda ise eşim çocuğu bağıra çağıra azarlıyor ve susmuyor, sürekli bağırıyor.
Dışarı çıkıyoruz ve bazen kızım elinde arabası varsa emekleyerek yerde sürmek istiyor. Ben diyorum ki “kızım betonda emeklenmez, dizlerin acır, hem de yerler çok pis, mikrop kaparız, hadi gel çimende sürelim” diyorum, eşim ise “ Sen ne zaman uslanacaksın hangi çocuk yerde sürünüyor çingene çocuğu gibi sokak çocuğu gibi dolaşıyorsun” diyor ve çocuğu yine ağlatana kadar bağırıyor.
Kızım da bana çok düşkün, sebebini anlamışsınızdır. Bana kalsa yanlış yaptığı yetmezmiş gibi bir de bana kendimi yetersiz hissettiriyor. Siz disiplini nasıl sağlıyorsunuz? Akıl akıldan üstündür. Her şey de kitaplara göre olmuyor bazen. Fikirlerinizi almak isterim.