blself33 mezarlık evimden dahi görünüyor ama gitmeye cesaretim yok. Her gördüğümde yüreğim yanıyor. Gurbette olsan da üzülme cesaret bulamıyor insan. Her gün kafamı yastığa koyduğumda fotoğraflarına videolarına bakıyorum ağlayarak uyuyorum. Kıyafetlerini vermeye dayanamadık kokusu da kalmadı üzerinde. Ev bıraktığı gibi duruyor. Ama boş sessiz, ev ev değil gibi. Babam hala orada ama ev yabancı bana. Hiç kimseyi hiç bişeyi bu kadar özlemedim. Öyle zor ki. Avazım çıktığı kadar bağırıp ağlamak istiyorum. Ama 19 aylık kızım var gözüm dolsa annem diye gelip sarılıyor bana. Hissediyor anlıyor üzüldüğümü bu da çok acıtıyor canımı. Anlatsam günler yetmez anlatmaya ama dil varmıyor anlatmaya işte. Ağlatmayalım birbirimizi. Allah sabır versinler. Sana sevdiklerinle sağlıklı nice yıllar versin inşallah 🙏