Bu durum başlarda hoşuma gitti zaten geçicidir diye düşündüm. Ben çalışıyorum baba da çalışıyor. Sabahları çoğu zaman beni görmüyor, babası benden sonra çıktığı için onu görüyor. Çocuğu hazırlaması, babanneye götürmesi babada. Benden çok görüyor babasını diyebiliriz. Bu arada babannesi de onu “babam, babacım” diye seviyor. Babaanne deyince çok resmi çok soğuk geliyormuş ona 🤷♀️ neyse hikayemiz böyle.
Oğlum gece ağlayarak uyanır baba der, ağlamayarak uyanır oturduğu yerde babasını çağırır, haftasonum komple çocuğumla geçiyor elime telefon bile almıyorum 1-2 kere anne diyor sonra baba baba baba sürekli babasını arıyor, arkamdan ağlamaz ama babasının arkasından ağlar, sabah uyandığında kucağıma alıp sarılıyorum itmiyor ama “baba gitti” diyor. 17 aylığa çok az kaldı. Ne yapacağım, ne yapmalıyım? Onunla zaten çok ilgiliyim iş dışındaki tüm vaktimi ayırıyorum. Koltuğa bile doğru düzgün oturmuyorum hep yerdeyim oynayalım diye. Kitap okumalar, sevgi sözcükleri, sarılmalar, öz bakımı hiçbir şeyi eksik değil… bu durum geçecek mi?