AbEsMu130125 çok güzel yazmışsınız. Bazen sabrımın tükendiğini hissedip bir şey yaparken ağlamaya başlıyorum. Nasıl içinden çıkacağım ne yapacağım diyorum. Bazen de büyümesine hayran hayran bakıyorum. Oğluma da üzülüyorum. O da ilgi istiyor park istiyor. Ben götüremesem de eşim götürüyor o ilgileniyor oyun oynuyor. Sizin birinci çocuğunuz da küçükmüş. Ama kıskanma olmayabilir çok küçük olduğu için. Bu konuda rahatlık olabilir belki. Ben de ramazanda bizi iftara Çağıran hiç kimseye gitmedim. 8 aile çağırdı. Onları geri çağırıp asla ağırlayamazdım. Temizliği ben de çok zor yapıyorum. Tozları alalı 9 gün oldu bugün Anca eşim çocuğa baktı da aldım. Eskiden haftada üç kere toz alırdım şimdi nerde. Perdelerim camlarım kapılarım kaldı kimseyi bulamıyorum yapacak kimse gelmiyor yapamadıkça ev üstüme üstüme geliyor çok sinir oluyorum böyle yapamama durumuna buna bile ağlıyorum temizlik takıntım maalesef güzel diyorsunuz bir sene sonra nasıl da büyüyecekler o zaman bu günlerimizi düşünüp güleceğiz ama şu an o zaman hiç geçmiyor 🤦♀️