OrmanPerisi
Babam şehit oldu benim. Beş yaşında falandım. O zaten apayrı bir travma. Ama babam şehit olduktan sonra yaşayan ölüye dönen annemin bıraktığı travmalar daha ağır. Yemez, içmez, uyumaz, kardeşimle ilgilenmezdi. Küçük annesi olmuştum resmen. Kaldırımda oturup babam gelsin artık diye 100’e kadar sayardım. Çocuk aklı gelecek sanıyordum. Annem bağıra çağıra eve sokardı beni. Baban bizi bıraktı gitti, öldü o..
Birgün yine tuttu krizim. Babam saçlarımı sevsin diye ağladım ağladım. Uzundu benim saçlarım. Çok uzun. Annem sus artık diyerek saçlarımı kesmişti. O günden sonra baya uzatamadım saçlarımı. Yeni yeni ancak.. Annemide anlıyorum tabii. İki çocukla kaldı, eşi vefat etti. Elinde değildi. Acısı vardı. Ama bende kalanlarda bunlar işte. Ne annem isterdi böyle olsun, ne babam, ne ben.