Doğumun 2. Günü kaynanamlar eşimin 2 amcasını alıp geldiler ve annem onlara yemek koydu elleri boş sallana sallana gelmişler karılarıda yanlarında değildi. Her şeye annem koştu kaynanam sadece oturdu ve yedi. Ama hiç unutmadığım bir anım var her aklıma geldiğinde ağlayacak gibi oluyorum. 10. Günde kardeşim ve eşi geldi doğum yaptıgımda balayındaydı ilk kez gelişiydi. Köyden bir şeyler getirmişler hatta düşünüp eşimin ailesinede getirmişler. Her gün nerdeyse bize geldikleri icin dualar ettim gelmezler inşallah diye. Çünkü temmuzun başı ve çok sıcaktı. Kaynanam neysede kayınpederimde geliyor ve gitmek bilmiyordu 1 ay erken doğum yapmıştım cocugumu kucaktan kucağa oyuncak ettiler. Neyse, eşim benden habersiz annesini arayıp köyden size bisiler geldi gelin alın demiş çok acelesi var gibi. 20 dk sonra kaynanam beni aradı bi şey lazım mı gelirken alalım dedi kafamdan aşağı kaynar sular döküldü. “Bizde kardeşim ve eşi var siz yarın gelseniz olur mu ev cok kalabalık olmasın” dedim. Meğerse koşa koşa yola çıkmışlar hiç yok gelmeyelim demekte yok. Bunun üstüne kayınpederim yine eve geldi beni salona çağırdı ve eller arkada bağlı şekilde “sen nasıl bize gelme dersin” dedi. 10 günlük lohusaya 😊 ben neye uğradığımı şaşırdım savunmaya geçtim tabi ki. Ardından “biz buraya gelirken randevu mu alacağız” dedi 2. Bir şok… ağlamaya başladım tabiki annemde oradaydı ben odama kapandım. Meğer kaynanam doldurmuş kayınpederimi kendisi arabada bekliyormuş. Günümüde lohusalığımıda mahvettiler. Lanet olsun diyorum gercekten. Kayınpederimin yüzüne asla bakmam 5 ay geçti üstünden. İkisindende haz etmiyorum hepsine eşimin hatrına katlanıyorum. Onlarında kızı var yaşattıklarını yaşasınlar inşallah