Hislerimi yazıya dökmüştüm
Çok geçmiş olsun öncelikle. Bebeğiniz hayırlı olsun, en kısa zamanda sağlıkla kavuşmanızı dilerim. Benim bebeğim de 42 gün yoğun bakımda kaldı gebelik zehirlenmesi sebebiyle 36+5 de doğdu. 1850 gr doğdu. Bizim özel hastane biraz fazla pimpirikli, gerçekten vermeleri zor oluyor fazla tutuyorlar bence.
Oğlum içerideyken sadece haftada 2 gün 2 dk görme hakkım vardı. 21. Gününde o zaman hissettiklerimi ve yaşadığımı yazma cesaretim oluştu. Unutmamak ve travmaya dönüşmemesi için onu ilk kez paylaşıyorum biriyle şimdi:
“ Ali Kuvözdeyken Hissettiklerim
Nihayet yazma cesaretim oluştu. Hislerimi hiç içime atmayı sevmem. Ağlayabilen, haykırabilen insanların güçlü olduğuna inanırım hatta. Ben de bu zamana kadar bir kaç kez Ali kuvözde olduğu için ağladım. Bugün tam 21 gün oldu. Bu hafta da kalacakmış. Haftaya Allah büyük bakalım. Hastaneye biraz sitem ediyorum, ilk doğunca bi kucağıma verselerdi diye. Yanağıma değdirdiler hayal meyal kokusunu hatırlıyorum. O kadar küçüktü ki küçücük haliyle bu kadar bağırabilmesinden çok etkilenmiştim. Tam ne hissettiğimi bile hatırlayamıyorum bilincim tamamen açıktı. Çekilen fotoğraflardan görüyorum gözlerimdeki ışığı, belli ki çok etkilenmiştim. Sonra götürdüler yoğun bakıma, kilosunu söylediler. 1850 gramı duyunca çok korktum dedim kesin uzun süre kalacak kuvözde. İlk kuvözde gördüğümde hem mutlu oldum hem çok şaşırdım, benim olduğuna inanamadım. Taburcu olana kadar 4 kez gördüm çok zor inebildim aşağı. Taburcu olacağım gün ise ağlayarak elimi tuttuğunda ne yapacağımı bilemedim. Orada ayrılık ağır geldi işte, o noktada anladım bu işin çok zor olacağını. O günden sonra bir kez daha ağlayarak çıktım ordan, Ali ağlayarak ayrıldık diye. O gün bugündür bir daha hiç kuvözden çıkarken ağlamadım. Metanetimi korumamdaki en büyük iki etkenden biri, oğlumu hiç kucağıma almamış, bağrıma basmamış olmamdı. İkincisi ise doğumdan önce rahatsızlığımın farkında olduğum için kuvöz ihtimalini biliyor olmamdı.
Gerçekten her şeyde bir hayır var.”
Hepsi o kadar insani ki, şunları düşünebilirsiniz alana kadar hatta aldıktan sonra bir kaç hafta;
-“Annesi gibi hissetmiyorum”
-“Nasıl bakacağım, ya zarar verirsem”
-“Ya ordan çıkamazsa”
-“Ya orda zarar görürse”
-“Ya benimle bağ kuramazsa”
-“Ya annesi olduğumu anlamazsa”
Hepsi çok normal ve ben her soruyu sürekli kendime sordum. Lütfen geçeceğinden emin olun, korktuğunuz gibi olmayacak da🙏🏻 Bebeğimi elhamdülillah teslim aldım, aldığımda da onun annesi gibi hissetmekte zorlandım, hastanede meme almadı, öncesinde de 1 kez meme denetildi sadece. Gözlem odasına çıkabilirsiniz eşyalarını getirin dediler dünyalar bizim oldu. Çıkınca meme almadı, kaşıkla verdim diye kızdılar biberona döndük ve memeyi tamamen reddetti. Sağarak veriyorum, olsun iyi olsun da. İlk bir iki hafta yabancıladım, sonra onunla ilk bağı kuvözde yüzüme güldüğü zaman kurduğumu fark ettim, sebepsiz güldüğünde tekrar hatırladım o anı. Çok ağladı eve geldiği ilk gün, çoğu kuvöz bebeğine olurmuş, alışana kadar feleğiniz şaşıyor gibi hissediyorsunuz, şaşmıyor, Allah yardım edecektir inşallah. Allah ım hiç bir evladı oralara düşürmesin ama eksikliğini de göstermesin. Yavrum arada hala korkuyo, ağlayarak uyanıyo. İlk zamanlar soydukça onu ağlardı, kuvözü hatırlatan şeylerden korktu. Şimdş 4 aylık, büyümeye çalışıyor😁 Huysuz, gazlı, atak dönemini coşkuyla geçiren bi bebek maşallah. Bir yıl 365 gün, ortalama 40 yıl daha yaşasanız 14600 gün yapar. İçinden sadece 20 ilaa 80 gün arasında o bebek orda kalmış olacak. Kalan ömrü sizinle geçirmek için. Ağlamaktan korkmayın, çekinmeyin. “İyileşsin de versinler/ olsun orda iyi bakıyorlar/ çok küçük daha vermezler” diyecekler, ne kadar acıdığını bilmeyecekler. Siz evladınızla geçireceğiniz güzel günlere odaklanın, sütünüzü sağlam tutmaya bakın🥰 Biz buradayız, bunu yaşayan binlerce, yüzbinlerceyiz, elinizden tutuyoruz, yalnız değilsiniz, ilk değilsiniz son da olmayacaksınız ama çok güçlü olacaksınız 💪🏻