Bsnl panik atakla 1,5 yıl önce tanıştım. Anksiyetem hep vardı, varmış. Yeni yeni anlıyorum. Gerçekten bir girdapın içindeydim. İştahım sıfırlandı ve bir süre hiç bir şey yiyemedim 2 haftada 10 kg verdim. Kelimeler dahi ifade edemez. En yakının; eşin, annen bile anlamıyor seni öyle düşün. Önce dahiliyeye gidip tahlil yaptırdım. Eksik vitaminlerinde çok etkisi var çünkü bunda. Ama eksiklik yoktu. Sonra psikoterapi almaya başladım. Emdr yöntemimi kullandı psikoloğum. Çoğu seansta aydınlanma yaşadım resmen. Neden böyle olduğumu daha iyi anladım ve aslında yılardır belli ataklar yaşadığımı ama fark etmediğimi o an fark ettim. Bence ben çok ağır değildim. Yalnız duşa girebiliyordum, asansöre falan binebiliyordum. Ama yalnız kalmaktan korktum hep. Çocuğuma bakmakta çok zorlandım. Çocuğumla yalnız kalmaktan çok korktum. Oğlumun hastalandığı zamanlar hep çok kötü oldum. Zaman zaman tamam geçti dedim. Zaman zaman da tekrar başa döndüm. O kadar berbat bir şey ki arkanda karanlık bir çukur var ve her an düşebilirsin oraya. Sonra terapiyi bıraktım, bu süreci unutmak istedim. Bende böyle bir şey yok diyerek yaşamaya çalıştım. Açık hava da yürümek çok iyi geldi. Oğlumla her gün dışarıya çıktım. Panik halimde limon yalamak ve vücudum da buz gezdirmek çok iyi geliyor. Ve en önemlisi bundan dolayı ölmeyeceğimi biliyorum, psikoloğum böyle demişti. Şu an çok şükür en iyi halimdeyim. Oğlumla hastanede kaldım en son panik gelecek diye çok korktum ama gelmedi. İlaç kullanmadım ama yenide kalbimde çarpıntı teşhisi kondu. Anksiyete tetiklemiş ve kalp hastası oldum resmen. Antidepresan kullanmayı düşünüyorum artık daha rahat olabilmek için. Sana şunu söyleyebilirim; imkanın varsa spora başla. Gidemiyorsan bol bol yürü . Kendine hobi, uğraş bul. Ve kesinlikle bende panik atak var şunu, bunu yapamam deme üzerine git. Yoksa o senin üzerine gelir. Kendini hasta gibi düşünme. Aklından bunu çıkartmaya çakış. Sonuç ne olursa solsun yapmaya çalış . Biraz uzun oldu ama daha yazsam neler yazarım. Geçmiş olsun