Mavisu34 9 ay “ben normal doğum yapacağım” diye tepindim. Sezaryenden çok korkuyordum ama ağrıdan sızıdan değil ben sanıyordum ki karnimda kocaman bir kesik olacak, bir ay hasta yatacağım, bebeği kucağıma bile alamayacağım… Bunu bana çevremdekiler böyle anlattığı için hiç olumlu bir taraf düşünmedim. Son haftama geldik her gün çatı muayenesi oldum hiç açılma yok. Doktorum oturttu beni karşısına “bak kızım sen normal istedin diye hep öyle öngördüm ama senin açılman yok haftan geçecek bebeğin içerde kaka yapıp yiyebilir. Ha ben seni normal doğuma alırım, suni sancıyla bebeği aşağı indiririz ama doğum yine olmazsa bebek inince sezaryen şansında olmaz vakumla çekeriz bu seni çok yıpratır. Gel he de alalım bebeğini.” Dedi. Eve ağlayarak gittim ben ameliyat istemiyorum diye. O akşam eşimle konuştuk iyi bari öyle olsun dedik gittik sezaryen günü hastaneye. Ama nasıl korkuyorum. Ameliyathaneye girdik titriyorum ben. Belimden iğne yaptılar yatırdılar beni 15 dakika içinde bitti. Doktorumla sohbet ederek, gülerek, hatta bı ara müzik filan dinledik dikişim atılırken bebeğim yanağımda… O kadar güzeldi ki anlatamam. İki saat sonra ilk yürüyeceğim birkaç adım attım hemşire yeter otur artık dedi “ ee bumuydu yani” dedim. Gayet ağrısızdı ilk yürüyüşüm. O gece hastanede sadece eşimle kaldık hep kendim ilgilendim bebeğimle yerinden kendim aldım geri yatırdım. Eve geldik ikinci gün duşa girdim çıktım korkuyorum ameliyat yerine bakamıyorum çok kesik diye. Eşim korkma bak bir kere dedi bir baktım karnımda bişey yok. Çok aşağıda ve 8-10 cm bir kesi izi belli belirsiz. Hep dua ederim sezaryen doğum yapacaklar en az benim kadar rahat geçirsin inşallah diye. Yani diyeceğim kim ne kadar seni korkutursa korkutsun güzel düşün. Normal doğum deneyimim yok ama hamileyken kendimi hep şöyle rahatlatıyordum. “tamam çok zor çok ağrılı olacak ama bu benim fıtratımda var. Bütün kadınlar doğurabilir bende yapabilirim. Acı olacak ama sonsuza kadar sürmeyecek doğum bitince acida kalmayacak”