Merhabalar 🧡 Sanırım bu sefer ben de içimi dökeceğim, biliyorum ki beni de en iyi anneler anlar.. çok zor bi hamilelik geçirdim, diş enfeksiyonu geçirdim ardından gelen kasılmalar hiç geçmedi 20. Haftadan 37. Haftaya kadar hep kasılmalarım vardı. Hamileliğim hep hastanede yada evde yatarak erken doğum riskinden korkarak geçti. Covid oldum, 37. Haftada suyum azalmaya başlayınca da sezeryanla doğum yaptım. Bütün hamileliğim korku içinde geçtiği için doğumdan sonra ferahlayacağımı düşünürken, bebeğim doğar doğmaz yoğun bakıma girdi. 10 gün kaldı küvezde, sonra sağlıkla taburcu oldu çok şükür.. şimdi iyi 3 aylık olmak üzere. Lohusalık depresyonu olmadı bende, kendi duygularımı fark edecek vakit olmadığından belki de. Ameliyattan sonra odaya geldiğimde bebeğimi beklerken onun gelememesi, yaptığımız onca hazırlık, görmeye gelen sevdiklerimizin görememesi çok dokundu bana. Annem lohusa tacı almıştı bana hiç takamadım, oğluma isimli hastane çıkışı yaptırmıştım hiç giyemedi, kucağıma alamadım, hastanede anne baba bebek fotoğrafımız olamadı, sütüm gelmedi 4. Güne kadar.. Karnım boş, puseti boş, kucağım boş, eve onsuz geldik yatağı boş.. öyle kötüydü ki. Bunları anlatınca herkes şimdi sağlıkla yanında boşver diyor ama ben o kadar zorlu bi hamileliğin sonunda onu o gün kucağıma alamamanın acısını içimden atamıyorum.. bakamıyorum başkalarının doğum fotoğraflarına, belki bencillik belki şükürsüzlük bilmiyorum.. kendimi bildim bileli zayıftım 20 kilo kadar aldım hala doğumda verdiğim kadarıyla duruyor, özgüvensizlik bi yandan, yorgunluk bi yandan, doğum ve yoğun bakımın kötü psikolojisini üzerimden atamamak bi yandan.. çok güçlü kaldım hamileyken de, doğumdan sonra da hiç düşmedim ama şimdi düştüğümü hissediyorum. Sanki hepsinin acısı şimdi çıkıyor, ben ben değil gibiyim, eski beni unuttum. Oğluma aşığım, öyle güçlüydü ki karnımda da yoğun bakımdayken de. Ama ben toparlanamıyorum.. şükürsüz olmak istemiyorum o kadar zor zamanın üstüne ama çok yorgunum.. geçiyor mu bu hisler anneler..