Eylem_ramiz benim öfke kontrolüm olmadığını bütün çevrem bilir. Hatta en yakın arkadaşım geçen gün “sen anne olduktan sonra çok sakinleştin farkında mısın” dedi. Evet farkındayım çünkü karşımdaki insan tanesi o kadar küçük o kadar çaresiz ve bana o kadar muhtaç ki. Bağırsam kendimi üzmekten başka bir işe yaramaz çünkü anlamayacak, biliyorum. O yüzden bebeğimin bana muhtaç olduğu aklıma geliyor her defasında ve kendimi sakinleştiriyorum. Bir kere hakim olamayıp sesimi yükselttiğimde gözlerimin içine baktı, gözleri doldu dudaklarını büzdü ama ağlayamadı. O kadar çok ağladım ki o görüntüsüne… o günden beridir herşeyi sakinlikle anlatıyorum. :)