Anne olduktan sonra en ufak şeylerde bile kötü kötü senaryolar kurup içimi daraltıyorum. Karşıdan karşıya bebeğimle geçecekken araba çarpacağını hayal ediyorum. Karşıya geçmeden sağıma soluma 5-6 kere bakıyorum. Tek başıma geçsem bile ya bana araba çarparsa bebeğim ne yapar diyorum hemen. Ya da arabayla giderken eşim biraz hız yapsa kaza yapacağız diye aklım çıkıyor, araba alev alacak diye kafamda kuruyorum. Bebek arabasının sepetine karton parçası ve sopa koydum. Karton, parka gittiğimde arılar geliyor bazen onları kovmak için çünkü bebeğimi sokmalarından korkuyorum. Sopa da bu ara köpekler çok arttı ya burda saldırırlarsa diye korkuyorum. Bebeğimle asansöre bindiğimde hep ya asansör düşerse diye içimden geçiriyorum mutlaka.
Parktan dönerken biraz karanlık olsa karşıdan gelen adamdan korkuyorum ya beni bıçaklar bebeğimi alırsa diye yada gözümün önünden bir an ayırırsam bebek arabasından ışık hızında birisi onu kapıp götürecek diye düşünüyorum. Babası balkondan baktırınca çok korkuyorum (babasından başkasına balkondan zaten baktırmam bile) hatta sahile oturmaya gidiyoruz eşim sahilde alıp gezdiriyor biraz gözden kaybolunca hemen aklımda bin türlü senaryo sahilde taşların oraya gitti de çocuk denize mi düştü neden hala gelmedi? Eskiden lunaparktaki en tehlikeli oyuncaklara hiç korkusuz binen ben şimdi asla binemem çünkü onlar benim gözümde yerinden çıkacak ve bebeğim annesiz kalacak. Bunun gibi türlü türlü senaryolar artık çok yıpratıyor bazen beni
Anladım ki anne olmanın verdiği sorumluluk bu dünyada taşıması en zor şey.
Sizinde hep aklınızdan geçiyor mu bunlar?