Oğlum 22aylik ve 5 aydır yıkık ergen gibi takılıyor.Kendini atmalar, sürekli yanımda ol oyun oyna,sinirlenince yerden yere çarpıyor kendini de eşyaları da.Dil gelişimini saglamaya çalışıyorum kelimeleri çok yok ama her dediğimi anlayıp uyguluyor,kendini beden diliyle ifade ediyor net bir şekilde.Asla ikna edemiyorum emir kipiyle konuşuyorum olmuyor, hayır diyorum olmuyor,dikkatini başka yöne çeviriyorum kendini atıyor gelmek istemiyor.İzin vermedigim şeyleri inadına yapmak istiyor ve bugün olmassa ertesi gün yapıyor..Ben bütün gün aglamalarına,yemek yememelerine,oyun oynamak istemesine sabırla dayanıyorum sürekli konuşuyorum ama kendine zarar vermesinden yoruldum korkuyorum artık.Bugün ıce tea doldurdum bardağa şişeyi gördü bir anda tezgaha çıktı bende sen içmeyeceksin bundan annecim dedim demez olaydim ben tezgahtan indireyim diye yönelirken 90cm den aşağı atti kendini üstüne de yerden yere atıyor gözümün önünden gitmiyor (bar tezgah bar sandalyesinden çıkıyor ve binlerce kez indirmeme ragmen çok ısrarlı) Rabbime şükürler olsun ki birşey olmadı ama ben hem kendimi suçluyorum söylemeseydin yada sende doldurmasaydın diye ya da iki yudum içeydi yani ne var 😕 Ben bu huyundan nasıl vazgeçirecegimi şaşırdım oglumu şikayet etmekten dolayı yazmadım.Hatalı ve kusurlu davraniyorsam beni uyarın ya da nasıl davranacağımi bilmiyorsam bana akıl verin diye yazdım.Sanki oğlumda acıma kavramı cok yok gibi olan insan aynı şeyleri tekrar eder mi bilmiyorum? Onu çok seviyorum çok kendine zarar vermesi beni benden alıyor