Alya3361 yıllardır anksiyete ve panik atak hastasıyım. tek başıma dışarı çıkıp toplu taşıma kullanamazdım. aklınıza gelen her saniye başıma bir şey geliyor gibiydi. çarpıntı, göz kararması, ağlama krizi sonu serumla biten hastaneler.. 22 yaşındayım 6 yaşından beri psikoloğa gidiyorum zaten ailevi durumlardan. xanax ve ativan benim en yakın arkadaşlarımdı. ne zaman hamile kaldım bu iki arkadaşımdan veda etmek durumunda kaldım. 3 3 3 kuralı ile başladım önce bu yolculuğa. ve hep yazdım. kriz geldikçe elime kalemi alıp büyük harfler ile fiziksel hiçbir rahatsızlığımın olmadığını, çok sağlıklı olduğumu, mutlu olduğum bir anımı örnek gösterip tıpkı o günkü gibi sapasağlam olduğumu yazdım. çok zordu. yaşamayan bilmez. ben 7 sene çektim bunu. diyorum ya tek başıma duş bile alamazdım ben. duşta nefesim kesiliyordu çünkü ay ölüyorum perileri geliyordu. neyse lohusalıkta da tavan yaptı bu periler. ay cocuğuma bir sey mi olacak perileri. sanırım en önemli noktası kabullenmek. panik atak olduğumu kabul ettim ve atak geçirdiğim her an kendime söz geçirebildim. beynim savaşmadı benimle çünkü kabullenmişti. birazdan geçeceğini bilmek çok önemli. kabullenmeyince insan kendini panik haline daha cok sürüklüyor.. umarım en kısa sürede ilk önce kabullenir, sonra bununla yaşamayı, sonra baş edebilmeyi en sonda da veda edebilmeyi öğrenebilirsin. başka yolu olmuyor:)🙏🏻