Saracmom bizde aynıyız canım. İki tarafında aileleri uzak. Yaşadığım yerde tek arkadaşım bile yok. Oturduğum yerde komşuluk yok. Kısacası nefes bile almak çok zor. Ama kızımla 1 odada kendi kendimize dünya yarattık en ufak şey öğrendiğinde bile mutlu olan bir bebeğim var. Ve tabikide anlayışlı bir eşim. Ne zaman yorulsam dinlenmem için elinden geleni yapar. İşten ne kadar yordun argın gelsede,sabaha kadar uyanık kalsada mutlaka bizimle zaman geçirmek için can atar. Tabikide anne babanın ya da ailemizden kimle çok yakınsak kimsenin yerini kimse dolduramaz. Ama yapacak bir şey yok elimizdekilerle mutlu olmayı öğrenmemiz lazım. Yoksa hayatı kendimize zindan ederiz