Çok ama çok zor, ben çok zorlandım. 2,5 yaşında şimdi,hala çok zorlanıyorum. Hasta oldum ağrım sızım vardı bi 5 dakika oyalayacak kimse olmadı. Bunaldım sakinleşmeye ihtiyacım vardı asla kimseden yardım göremedim. Çok ağladım çok yıprandım hala öyle…30 ay oldu bir kez bile benden başkası uyutmadı, babası da dahil ya da ne bileyim yemeğini yedirmedi banyosunu yaptırmadı. İçim elvermedi öyle tv oyalasın da diyemedim. Velhasıl dünyanın evet en güzel şeyi ama en zor şeyiymiş de aynı zamanda dedim.