Merhaba anneler. çok muzdarip şekilde giriyorum konuya. belki biraz uzun olcak kusura bakmayın. oğlum doğduğundan beri aşırı zor bi bebek, 1-2 ay öncesine kadar sabrım sonsuz gibiydi,yetiyordu. doğmadan önce psikolojimi ve imkanlarımı en zor şartlara hazırlamıştım ama son zamanlarda bi yerlerde müdahale etmem gerektiğini hissediyorum. eşim ve ben çok sakin insanlarız, bikaç kere tartışırken yakalandık onun dışında yüksek ses bile duymamasına rağmen sürekli her şeye bağırmaya başladı. bağırdığında istediklerini vermememe, net olmama rağmen bunu öğrenemiyor. küçükken her ihtiyacını ağlamadan karşılardım yani güvensiz-kaçınmalı bağlanma gibi bi şey de söz konusu değil, o noktada her şeyiyle tam tekmil ilgiliydik. eşim de oğlumuzun gelişimi noktasında yapması gereken her şeyi fazlasıyla yaptı. yani oğlumun ne ilgisizlikten ne de sıkılmaktan yana bi derdi yok. gün boyu uyanık olduğu müddetçe onunla ilgileniyoruz, daha doğrusu ailecek takılıyoruz, oğlumu önceleyip ilgi arsızı yapmak gibi de değil. ama dışarı çıktığımızda bebek arabasındayken rahat sohbet edebiliyoruz anca. bikaç gündür sofrada rahat oturamaz olduk, iki lokma yiyip sandalyesinden inmek istiyor. yemek hazırlarken sürekli kucağıma tırmanmak istiyor, kollarım tutmaz oldu artık. inanın doğduğu ilk aylarda kucak dışında uyumazdı, bazı geceler iki yanıma yastık koyardım düşmeyeyim diye. ek gıdası, uyku düzeni her şeyde çok zor süreçler geçirdik. her şeyi çocuğumun nabzına göre uyarlamama rağmen. artık psikolog veya ergoterapiye gitmeyi düşünüyorum bikaç gündür ama bu kadar küçükken müdahale edilir mi bilmiyorum. doğduğundan beri eşimle yalnız büyütüyoruz bebeğimi, bu bize de çok zarar veriyor. yani anlattıklarım belki normal gelişim gibi gözükebilir ama inanın beş dk durmuyor. keşif dönemi ama 7/24 olmamalı, dinlenme payı da olmalı. akıl değil ama aynı süreçten geçen annelerden tecrübe duymak istiyorum, benzer şeyler yaşayan veya atlatmış olanlarınız lütfen yazın 🙏🏻