24 yaşında genç bir anneyim, 18 Aylık kızım var oğlan çocuğunu aratmıyor, dövemiyorum sadece kızıyorum sabrımı sınıyor. eşlerimizin ilgilenmemesinden kaynaklı oluyor herşey Eşiniz işten gelir yatar ve sizden hizmet bekler getir götür çocukla ilgilen eeee sonraa bu bir kısır döngüye döner. Siz istersiniz ki beraber yapalım Amaaaa nerdeğğ sitem ettiğinizde nankör olursunuz, sizin için çalışıp yorulduklarını söylerler fln fln. Anlamazlar….
APTALLAR; anlıyorum seni yoruluyorsun çocukla zor biliyorum zorlanıyorsun vb yorumda bulunup iki halinize acır gibi yapar geçer gider, çözüm üretme olmaz.
Kimse boşanmak için evlenmez, biz ailemizde ne yaşadıysak çocuklarımız yaşamasın der onların üstüne titreriz. Ama kimi zaman çocuğumuzla ilgilenmekten dişil enerjimizi kaybederiz, beynimiz resetlenir sanki, “Önceden beni ne mutlu ediyordu, neler yapardım “ hatırlamıyorum bile.
Çocuğumun mutlu olması için yapıyorum aktivite, onsuz boş geliyor kimi zaman.
Bir yerde söz okumuştum; “ Evlisindir ama Bekar gibisindir, Evlisindir ama Aile değilsindir” gibi evet doğru diyorum.
Aile olmayı bilmiyorlar biz çocukken evcilik oynarken başladık aile ilişkisi kurmaya ama onların zevkleri hep farklı.
Çok üzülüyorum gerçekten aileniz uzak yakın farketmez çocuğu sen doğurdun birine emanet verince başına birşey gelse vicdan azabı, millete minnet etmeye gerek yok.
Evladıma oturur bakarım dersin.
İnsanların hayatlarına müdahale etmesini istemezsin.
Yalnızız malesef, desteksiziz, etrafımızdakiler kör, kimi zaman sağar kimi zaman dilsizler.
Herşey eşinizle olan bağla alakalıdır onu gördüm.
Hey Sevgili Ablalarım, kardeşlerim okuyun, eğitiminizi alın, iş güç sahibi olun birilerine muhtaç olmayın. Evet zor şartlar ama acı gerçek.
Anne olmak isteyenler lütfen eşinize dönüp bakın evladı olsa nasıl davranır öngörün, ona göre çocuk yapın. Yoksa ağlar durursunuz.
Bazen birşey oluyor aklımın ucundan “ anne beni anlayan yok omuzumda yüklerim çok” diye şarkı aklımda kimi zaman dilimde dönüp durur. Ağlayasım gelir.