Bebeğim 3 buçuk aylık… yüksek bir sarılıkla 7 gün hastanede yattı ağır bir lohusalık geçirdim. Çok panik bir insanım kızlar bazen çok düşünüyorum bebeğimin derdi var anlayamıyor muyum ay doyuyor mu doymuyor mu ya sütüm hiç yetmezse ya tamamem mama verirsem diye hiç olmayacak şeyleri dert ediyorum. Aslında içimde biliyorum kş bebeğimin sağlıklı olması önemli olan, mamaymış sütmüş değil. Ama işte kafada kurmanın verdiği sorunlarla mücadele ediyorum devamlı… Zor bir çocukluk geçirdim ona bunları yaşatmama korkusu da dahil. Bir yazı okudum anne olunca eski olduğun kadının yasını tutarsın lohusalıkta diye. Bilmiyorum çok mutluyum bebeğime yetersiz kalmaktan korkuyorum sadece. Çok ağlıyor bazen öyle kızıyorum ki ona değil ama genel olarak sabrım taşabiliyor sonrası vicdan azabı… ya allahın gücüne gittiyse ya isyan etmiş sayılırsam diye diye ömrümü tüketiyorum peki kızlar size soruyorum bugünler geçecek ben akışına bırakmayı öğrenecek miyim? Annelik ne kaygılı ama bi okadar tatlı bişeymiş