18 ayına girmek üzere olan oğlum ve ben yapışık ikiz gibiyiz.Gerçekten depresyona girmeme ramak kaldı. Ya kesinlikle babası bile oyalayamıyor türlü türlü oyunlar deniyor yok ben mutfakta oldum mu o da olacak ama nerde kucağımda. Artık gece o uyuduktan sonra bulaşık yıkamak istemiyorum azıcık dinlenmek istiyorum. Uyanıkken bulaşık, yemek hayal. Hatta süpürge açıyorum ağlıyor kucağımda dursun istiyor kucağımda süpürge yapıyorum belim kopuyor ağrıdan. Hiçbir oyuncak vs oyalamıyor her şeyi deniyorum 5 dk dan sonra kucağıma gelmek istiyor. Oyun oynarken mesela koltukta oturururaam ağlıyor mutlaka yerde onun yanında oturucam. Yeni bir durum olsa neyse ama doğduğundan beri kucağı şok sevdi hiç yanımdan ayrılmak istemedi.Büyüyor geçecek diyorum geçmiyor her gün sanki daha da yapışıyor. O kadar çok seviyorum ki onu. Ama bu durum beni çok yoruyor hiç verimli olamıyorum sürekli of çekiyorum yorgunluktan. Ne zaman geçecek 😪😪😪